14 بهمن 1396, 14:15
- یکی از بحث‌های مطرح در دعاکردن «تعدّد مَدعُوٌّ له» است؛ از امام صادق(ع) است: «مَنْ دَعَا لِأَرْبَعِینَ رَجُلًا مِنْ إِخْوَانِهِ قَبْلَ أَنْ یَدْعُوَ لِنَفْسِهِ اسْتُجِیبَ لَهُ فِیهِمْ وَ فِی نَفْسِهِ؛ یعنی هرکس قبل از اینکه خودش را دعا کند، چهل نفر از برادران مؤمنش را دعا کند، حاجت‌هایی که برای آنها خواسته، هم به آنها می‌دهند و هم به خود او می‌دهند».
در یک روایت این‌طور دارد که اصلاً تو برای یک فرد دیگر بخواه، حاجت تو هم برآورده می‌شود.
خودت حاجت داری، اما تو که تنها نیستی؛ شخص دیگری هم همین حاجت را دارد؛ تو بگو خدایا حاجت او را برآورده کن و حرفی از حاجت خودت به میان نیاور؛ اینجا حضرت می‌فرماید حاجت تو هم بر آورده می‌شود.مثلاً اگر مریضی و می‌خواهی خدا تو را شفا بدهد، بگو «اللّهُمَّ اشْفِهِ» یا اگر زن است بگو «اللّهُمَّ اشْفِهَا»، یعنی خدایا او را شفا بده؛ یا بگو «اللّهُمَّ اشْفِ کلَّ مَریض».
اثر این دعای تو این است که خدا تو را هم شفا می‌دهد. این بهتر از آن است که بگویی «اللّهُمَّ اشْفِنِی». روایت از پیغمبر اکرم(ص) است که حضرت فرمود: عافیت را برای دیگری بخواه، خدا همان را روزی تو می‌کند. نه اینکه به او نمی‌دهد؛ یعنی به تو هم می‌دهد.به این روایت از امام هفتم(ع) دقت کنید:
«مَنْ دَعَا لِإِخْوَانِهِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ وَ الْمُسْلِمِینَ وَ الْمُسْلِمَاتِ وَکَّلَ‌الله بِهِ عَنْ کُلِّ مُؤْمِنٍ مَلَکاً یَدْعُو لَهُ؛ می‌فرماید تو دعا کردی برای مؤمنین و مؤمنات و دعای تو همه آنها را شامل شد؛ اینجا به عدد این دعایی که تو کردی برای آنها - یعنی به رقم کسانی که مَدعُوٌّ له تو بودند که کل مؤمنین و مؤمنات را در بر گرفته بود‌ـ به عدد هر کدام از اینها خدا یک فرشته مأمور می‌کند که او برای تو دعا کند».
این روایات گویای همین معنا است که انسان باید خودخواهی، خود پسندی و خود محوری را در دعا کردن کنار بگذارد و نسبت به جمیع امور معنوی و مادی خیرخواه همه انسان‌ها باشد و در دعاهایی که می‌کند این روحیه را داشته باشد. آن وقت خدا هم در ازای این روحیه این‌طور به او تفضل می‌کند.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان