7 فروردین 1397, 2:34
روزنامه خراسان حضانت به مفهوم نگهداری و مراقبت جسمی، روحی، مادی و معنوی اطفال و تعلیم و تربیت آنان است که بر اساس ماده ۱۱۶۸ قانون مدنی ایران، حق و تکلیف والدین محسوب می‌شود. به گزارش خبرگزاری میزان، علاوه بر قانون مدنی که قانون گذار در آن، مقرراتی را درباره حضانت پیش‌بینی کرده است، در قانون حمایت خانواده، مصوب سال ۱۳۹۲ نیز، آخرین نظرات قانون‌گذار درباره باید‌ها و نباید‌های خانواده و از جمله، موضوع حضانت، گنجانده شده است؛ به همین دلیل باید گفت این قانون، علاوه بر نوآوری در مسائل مختلف، درباره حضانت نیز مقرراتی تازه دارد.
مطابق ماده چهار قانون حمایت خانواده، «حضانت و ملاقات طفل» از جمله موضوعاتی است که در صلاحیت دادگاه خانواده قرار گرفته است. بنابراین، برای طرح هر دعوایی در این باره، باید به دادگاه خانواده مراجعه کرد و دادخواست لازم را به این دادگاه ارائه داد. علاوه بر این، در بخش‌های مختلف قانون حمایت خانواده، مصوب سال ۱۳۹۲، بر اولویت رعایت مصلحت کودک تأکید شده است. نکته‌ای که باید به آن توجه شود، این است که کسی که حضانت را بر عهده دارد، لزوماً همان شخصی نیست که باید نفقه کودک را بپردازد. به بیان دیگر، حضانت و نفقه، دو موضوع جداگانه است و ممکن است حضانت بر عهده مادر قرار گیرد، اما پدر همچنان وظیفه پرداخت نفقه را بر عهده داشته باشد.
در ماده شش قانون حمایت خانواده، تأکید شده است: «مادر یا هر شخصی که حضانت طفل یا نگهداری شخص محجور را به اقتضای ضرورت بر عهده دارد، حق اقامه دعوا برای مطالبه نفقه طفل یا محجور را نیز دارد. در این صورت، دادگاه باید در ابتدا، ادعای ضرورت را بررسی کند.» در صورتی که پدر زنده باشد، معمولاً تکلیف پرداختن نفقه فرزند بر عهده اوست. ماده ۱۱۹۹ قانون مدنی در این باره تصریح می‌کند: «نفقه اولاد بر عهده پدر است. پس از فوت پدر یا عدم قدرت او به انفاق، برعهده اجداد پدری با رعایت الاقرب‌فالاقرب است. در صورت نبودن پدر و اجداد پدری یا عدم قدرت آن ها، نفقه بر عهده مادر است. هر گاه مادر هم زنده و قادر به انفاق نباشد، با رعایت الاقرب فالاقرب بر عهده اجداد و جدات مادری و جدات پدری واجب‌النفقه است و اگر چند نفر از اجداد و جدات مزبور از حیث درجه اقربیت مساوی باشند، نفقه را باید به حصه مساوی تأدیه کنند.» بنابراین، اگر نفقه برعهده پدر باشد، مادر می‌تواند از جانب فرزند خود برای مطالبه آن اقامه دعوا کند.
معمولاً در انتهای رسیدگی‌های قضایی، درباره حضانت اطفال تصمیم‌گیری می‌شود. قانون گذار در بخشی از ماده ۲۹ قانون حمایت خانواده در این باره تأکید می‌کند: «دادگاه ضمن رأی خود با توجه به شروط ضمن عقد و مندرجات سند ازدواج، در مورد چگونگی حضانت و نگهداری اطفال و نحوه پرداخت هزینه‌های حضانت و نگهداری تصمیم مقتضی اتخاذ می‌کند.» اما ممکن است کانون خانواده به حدی بحرانی باشد که تلف شدن یک روز هم، موجب وارد شدن آسیب‌های جبران ناپذیر به کودکان شود؛ برای جلوگیری از این آسیب‌ها، در ماده هفت قانون حمایت خانواده، مصوب سال ۱۳۹۲، به امکان صدور دستور موقت در باره حضانت طفل، حتی پیش از صدور حکم، اشاره شده که این پیش‌بینی، برای جلوگیری از اتلاف زمان و وارد شدن آسیب به کودکان پیش‌بینی شده است. قانون گذار در ماده 7 این قانون می‌گوید: «دادگاه می‌تواند پیش از اتخاذ تصمیم در مورد اصل دعوا، به درخواست یکی از طرفین در اموری از قبیل: حضانت، نگهداری و ملاقات طفل و نفقه زن و محجور که تعیین تکلیف آن‌ها فوریت دارد، بدون اخذ تأمین، دستور موقت صادر کند. این دستور بدون نیاز به تأیید رئیس حوزه قضایی قابل اجراست».
علاوه بر مواد پراکنده درباره حضانت در قانون حمایت خانواده، مصوب سال ۱۳۹۲، بخش مجزایی نیز به حضانت اختصاص یافته است. در این بخش، قانون‌گذار قبل از هر موضوعی، تأکید می‌کند که هر کسی از اجرای حکم دادگاه درباره حضانت طفل خودداری کند یا مانع اجرای آن شود یا از استرداد طفل امتناع ورزد، حسب تقاضای ذی‌نفع و به دستور دادگاه صادرکننده رأی نخستین، تا زمان اجرای حکم بازداشت می‌شود. مهم ترین موضوع در حضانت کودک، رعایت مصلحت او است. به همین دلیل است که قانون حمایت خانواده سال ۱۳۹۲، به دادگاه اجازه بازنگری در تصمیم خود درباره حضانت را می‌دهد. «هرگاه دادگاه تشخیص دهد که توافقات راجع به ملاقات، حضانت، نگهداری و سایر امور مربوط به طفل بر خلاف مصلحت او است یا در صورتی که مسئول حضانت از انجام تکالیف مقرر خودداری کند یا مانع ملاقات طفل تحت حضانت با اشخاص ذی‌حق شود، می‌تواند در باره اموری از قبیل: واگذاری امر حضانت به دیگری یا تعیین شخص ناظر با پیش‌بینی حدود نظارت وی با رعایت مصلحت طفل تصمیم مقتضی اتخاذ کند.» این موضوع در ماده ۴۱ قانون حمایت خانواده مصوب سال ۱۳۹۲ پیش‌بینی شده است.
کودک صغیر را نمی‌توان بدون رضایت ولی، قیم، مادر یا شخصی که حضانت و نگهداری آنان به او واگذار شده است، از محل اقامت مقرر بین طرفین یا محل اقامت قبل از وقوع طلاق، به محلی دیگر یا خارج از کشور فرستاد؛ مگر این‌که دادگاه این اقدام را به مصلحت صغیر و مجنون بداند و با در نظر گرفتن حق ملاقات اشخاص ذی‌حق، این موضوع را اجازه بدهد. دادگاه در صورت موافقت با خارج کردن صغیر و مجنون از کشور، بنا بر درخواست ذی‌نفع، برای تضمین بازگرداندن صغیر و مجنون، تأمین مناسبی اخذ می‌کند. قانون گذار در قانون حمایت خانواده، مصوب سال ۱۳۹۲، در بحث حضانت، تمام تلاش خود را انجام داده است تا مصلحت کودک بر همه مقررات اولویت داشته باشد. ماده ۴۵ این قانون می‌گوید: «رعایت غبطه و مصلحت کودکان و نوجوانان در تمامی تصمیمات دادگاه‌ها و مقامات اجرایی الزامی است.» برای رعایت مصلحت کودک است که این قانون تأکید می‌کند: «حضور کودکان زیر ۱۵ سال در جلسات رسیدگی به دعاوی خانوادگی، جز در موارد ضروری که دادگاه تجویز می‌کند، ممنوع است.» همچنین، قانون گذار در قانون حمایت خانواده، بر این موضوع تصریح می‌کند، حضانت فرزندانی که پدرشان فوت کرده، با مادر آن‌هاست؛ مگر آن که دادگاه به تقاضای ولی قهری یا دادستان، اعطای حضانت به مادر را خلاف مصلحت فرزند تشخیص دهد.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان