14 فروردین 1397, 12:37
قال رسول الله(ص):«إنّ المُؤمِنَ مُجاهِدٌ بِسَیفِهِ و لِسانِهِ ، و الذی نَفسی بیدِهِ لَکأنّما یَنضِحُونَهم بِالنَّبلِ»
در بعضی از آیات و روایات انشاد شعر یا خواندن آن ذم شده است و در بعضی از روایات از شعر و شاعری به خوبی یاد شده و علاوه بر آن گاهی اوقات تشویق هم صورت گرفته است شاید در وهله اول این روایات خواننده را دچار نوعی سردرگمی کند ولی با کمی کندوکاو پی خواهیم برد که این روایات هر یک قسمتی از یک فهم جامع درباره شعر و شاعری را ارائه می دهد.
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمودند:
«إنّ مِنَ الشِّعرِ لَحِکَما ، و إنّ مِنَ البَیانِ لَسِحرا»
برخى شعرها حکمت و برخى بیانها افسون است.
ایشان به هر دو جنبه شعر توجه کرده‌اند و شعر را با توجه به محتوای آن تقسیم کرده اند. شعری که از حکمت و معرفت سرچشمه گرفته و شنونده را پربار می‌سازد شعری حکیمانه و ممدوح است ولی شعری که تعقل انسان را کور می‌کند گویی شنونده را با وزن و قوافی و احساسات افسون می‌کند که شعری مذموم تلقی شده است.
شعر ابزاری است که تأثیر بسیاری در مخاطب ایجاد می کند به همین خاطر سفارش شده که از آن در مسیر ایجاد ارتباط مردم با اهل بیت علیهم السلام استفاده شود. ایجاد اشتیاق در بین مردم باعث می‌شود که خود مردم مشتاقانه به سوی معارف اهل بیت علیهم السلام بروند علاوه بر آن، خود محبت به ائمه اطهار علیهم السلام موضوعیت دارد و زبان شعر در این مسیر می‌تواند گامهای بزرگی را بردارد.
امام صادق علیه السلام فرمود:
«مَن قالَ فِینا بَیتَ شِعرٍ بَنَى اللّه ُ تعالى لَهُ بَیتا فی الجَنَّةِ»[1]
هرکه درباره ما یک بیت شعر بگوید ، خداوند متعال در بهشت یک خانه برایش می‌سازد.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان