قال رسول الله (صلی الله علیه وآله و سلم):
«علی خیر البشر فمنابی فقد کفر»
پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) می فرماید:
«علی برترین بشر است؛ هر کس إبا کند، کافر است».
(کنز العمال : جلد 11 صفحه 942)
توضیح:
«مولود کعبه»
به هنگام صبح، ندایی از آسمان رسید: «ای فاطمه! به خانه ما بیا!» ابوطالب (ع) و پیامبر (ص) او را کمک کردند تا به مسجدالحرام وارد شود. به محض ورود، در مقابل کعبه ایستاد و گفت:
«پروردگارا! من به تو و پیامبران و کتاب‌های آسمانی تو ایمان دارم... تو را به حق کسی که این خانه را بنا کرد و به حق فرزندی که در جنین با من سخن می‌گوید و یقین دارم که یکی از آیات بزرگ توست، این ولادت را بر من آسان فرما!»
به ناگاه تمام حاضران دیدند که دیوار پشت کعبه شکافته شد و فاطمه بنت اسد (س) داخل شده و دوباره دیوار بسته شد. آن بانوی بی‌همتا می‌گوید:
«هنگامی که داخل کعبه شدم، دیدم حوا، ساره، آسیه و مریم جملگی حاضرند و به من سلام می‌گویند: «السلام علیک یا ولیه الله!» آن گاه در مقابلم نشستند و مرا یاری کردند...»
مولود کعبه، همین که قدم بر زمین کعبه نهاد، به سجده افتاد و با جملات نورانی ذیل به توحید و نبوت و امامت شهادت داد:
«أشهَد أن لا إله إلا اللهُ وَ أنَّ مُحمداً رَسُولُ الله وَأشهَدُ أنَّ عَلیَّاً وَلی محمد رَسُولِ اللهِ. بِمُحَمَّد یَختمُ اللهُ النُّبُوَّةَ وَ بی یَختمُ الوَصیَّةُ وَأنا امیرالؤمنین»
«شهادت می‌دهم معبودی جز "الله" نیست و "محمد"، رسول خداست و "علی"، وصی "محمد رسول الله (ص)" است. به "محمد (ص)" نبوت ختم می‌شود و به من وصایت کامل و تمام می‌شود. منم امیر و مولای مؤمنان».
و آن‌گاه فرمود:
«جاء الحق و زهق الباطلُ»
«حق آمد و باطل رفت».
در آن هنگام تمام بت‌ها با صورت به زمین افتادند و آسمان‌ها غرق نور و سرور گشت و شیطان فریاد برآورد:
«وای بر بتان! و وای بر بت‌پرستان از این فرزند!» [1]
بیانات جبرئیل به صورت "دحیه" راجع به ولایت
"خوارزمى ابوالمؤید موفق بن احمد" با اسناد متصل خود از "اعمش" از "سعید بن جبیر" از "ابن عباس" روایت مى‌کند: که رسول خدا در خانه خود بودند، صبح زود قبل از آنکه کسى خدمت آن حضرت برسد، "على بن ابیطالب" به خانه حضرت رفت، و داخل خانه شد، و دید که حضرت رسول الله در صحن خانه خوابیده و سر خود را در دامان "دحیة بن خلیفه کلبى گذارده است ("دحیه کلبى" مردى بود در مدینه بسیار زیبا و خوش منظر، غالبا که "جبرئیل امین" بر حضرت به صورت ظاهر مى‌شد به صورت "دحیه کلبى" بر اصحاب آن حضرت نمودار مى‌شد) امیرالمؤمنین گفت: سلام بر تو اى "دحیه"!حال رسول خدا چطور است؟"دحیه" گفت: اى برادر رسول خدا به خیر است.
حضرت امیرالمؤمنین او را دعا نموده و گفتند:
«جزاک الله عنا خیرا اهل البیت»
اى دحیه به پاس این خدمتى که مى‌کنى خداوند تو را از ما اهل البیت جزاى خیر بدهد.
"دحیه" عرض کرد: من خیلى تو را دوست دارم و براى تو در نزد من مدح و تمجیدى است که مى‌خواهم به حضورت تقدیم دارم:
«انت امیرالمؤمنین، و قائد الغر المحجلین، و انت‌سید ولد آدم یوم القیمة، ما خلا النبیین و المرسلین، لواء الحمد بیدک یوم القیمة، تزف انت وشیعتک یوم القیمة الى الجنة مع محمد و حزبه الى الجنان زفا زفا، و قد افلح من تولاک و خسر من تخلاک فبحب محمد حبوک، و مبغضوک لن تنالهم شفاعة محمد».
«تو امیر مؤمنان هستى!و پیشواى فروزنده چهرگان در غرفه‌هاى بهشت، و تو آقا و بزرگ فرزندان آدمى در روز قیامت، حتى پیغمبران و مرسلین، پرچم حمد در روز باز پسین به دست توست، تو و شیعیان تو را در روز قیامت مانند عروسى را که به حجله برند، بسوى بهشت با محمد و حزبش به سوى جنت دسته دسته مى‌برند، فلاح و رستگارى مختص کسى است که تولاى تو را داشته باشد و دست از تو بر ندارد؛ وبال و خسران مختص کسى است که تو را تنها بگذارد و دست از تو بردارد. پس به محبت محمد تو را دوست دارند، و شفاعت محمد، شامل حال افرادى که بغض تو را در دل مى‌پرورند، نخواهد شد».
سپس "دحیه" گفت: اى على به من نزدیک شو! اى برگزیده خدا! امیرالمؤمنین نزدیک او شد، و "دحیه" سر حضرت رسول الله را از دامان خود برداشت، و در دامان امیرالمؤمنین گذارد.
در این حال حضرت رسول الله گفتند: اى على این همهمه چه بود!
امیرالمؤمنین عرض کرد یا رسول الله داستان از این قرار بود، و تمام خصوصیات ورود و گفتگوى با "دحیه" را عرض کرد.
حضرت فرمودند: اى على آن "دحیه" نبود، "جبرئیل" بود، تو را به همان اسمى که خدا براى تو گذارده نام برد، اوست که محبت تو را در دلهاى مؤمنین، و خوف از تو را، در دلهاى کافرین قرار مى‌دهد.[2]
فارغ از هر دو جهانم به گل روی علی
از خم دوست جوانم به خم موی علی
طی کنم عرصه ملک و ملکوت از پی دوست
یاد آرم به خرابات چو ابروی علی
امام خمینی"ره"
-
[1] بحارالانوار، ج 35، ص 6-38
-