21 آبان 1396, 15:21
قال الله تعالی :
ومَنْ یُسْلِم وجهَهُ إلی الله وَهُوَ مُحسِنٌ فقد استمسکَ بالعروة الوثقی وَإلی الله عاقبة الامور
(سوره لقمان، آیه 22)
کسی که روی خود را تسلیم خدا کند در حالی که نیکوکار باشد به محکم ترین دستگیره چنگ زده (و به مطمئن ترین تکیه گاه ، تکیه کرده است )؛ وعاقبت همه امور به سوی خداست.
(برگرفته ازمبادی اخلاق در قرآن: آیت الله جوادی آملی)
برای این که انسان از هر خطری رهیده تا حدّ امکان، ملکات فاضله را فراهم کند، خدای سبحان به او راهی نشان داده، می‌فرماید: تعلق و دلبستگی به ذات اقدس اله، پناهگاهی امن، و تعلق و دلبستگی به غیر او خانه‌ای سست و نا امن است. کسی که در خانه‌ای امن باشد، نه می‌توان چیزی را از او گرفت و نه چیزی را بر او تحمیل کرد؛ زیرا او در قلعه‌ای امن به سر می‌برد، ولی اگر کسی در خانه‌ای ناامن به سر ببرد، هم می‌توان چیزهایی که دارد از او گرفت و هم می‌شود چیزهایی را بر او تحمیل کرد.
تعبیرات دینی در مورد خانه امن این است که خانه امن، «عُروه وُثْقی»، «حبل متین» یا «حِصن حَصین» خداست و قرآن خانه ناامن، را به خانه عنکبوت تشبیه کرده، «اوثق البیوت» و «اوهن البیوت» را مشخّص می‌کند: ﴿فَمَنْ یَکْفُر بالطّاغوت ویُؤمن بالله فَقد استَمسَکَ بالعُروةِ الوُثقی لاَ انفِصامَ لَها)[1]؛ کسی که به طاغوت کفر بورزد و به الله، مؤمن شود، به دستگیره مستحکمی دست یازیده است. ایمان به خدا دسترسی به دستگیره ناگسستنی است و شرطش تبرّی از غیر خدا و تولّی خداست. ذات اقدس اله همین مطلب را با تعبیر دیگر در سوره «لقمان» بیان می‌کند: ﴿ومَنْ یُسْلِم وجهَهُ إلی الله وَهُوَ مُحسِنٌ فقد استمسکَ بالعروة الوثقی وَإلی الله عاقبة الامور﴾[2]؛ کسی که چهره جانش را به سوی خدا متوجّه کند و خود انسانی مؤمن و معتقد باشد، به آن دستگیره‌ای ناگسستنی دست یازیده و پایان کار هم به سوی خداست.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان