13 مهر 1394, 13:51
استاد حسن زاده احترام استادان خود را در نهایت تکریم و تجلیل داشت و در این مورد یادآور شد: «بنده حریم اساتید را بسیار بسیار حفظ مى کردم. سعى مى کردم در حضور استاد به دیوار تکیه ندهم. سعى مى کردم چهار زانو بنشینم. حرف را مواظب بودم زیاد تکرار نکنم. چون و چرا نمى کردم که مبادا سبب رنجش استاد شود. مثلا یک وقتى محضر همین آقا قمشه اى نشسته بودم، خم شدم و کف پاى ایشان را بوسیدم. ایشان برگشتند و به من فرمودند: چرا این کار را کردى؟ گفتم: من لیاقت ندارم که دست شما را ببوسم. براى بنده خیلى مایه مباهات است. خوب چرا این کار را نکنم.»([40])
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان