14 دی 1396, 12:43
قال الصادق (ع) : «القلبُ حَرَمُ اللهِ فَلا تُسکِن حَرَمَ اللهِ غیرَ اللهِ »(بحار الأنوار ، ج 67، ص25، باب 43)
برای پدید آمدن محبت الهی در دل، یکی از بهترین راه‌ها این است که انسان نعمت‌هایی را که خداوند به او داده است، به یاد آورد و درباره اهمیت وارزش آنها فکر کند. به راستی اگر تنها یکی از نعمت‌هایی را که خداوند به ما داده است مانند نعمت بینایی و یا شنوایی و... از ما گرفته شود چه چیزی می‌تواند جای آن را پر کند. پس آیا به راستی نباید خدای مهربانی که این نعمت‌ها به علاوه هزاران نعمت دیگر را در اختیار ما قرار داده است، دوست داشت و در راه بندگی و اطاعت او قدم برداشت.[1] اگر کسی واقعا خدا را دوست بدارد، دیگر محبت و دوستی هیچ چیز دیگری نمی‌تواند جایگزین دوستی خدا شود.
حضرت علی (ع) می‌فرمایند :
« کما أنّ الشَّمسَ و اللَّیل لا یَجتمعان کذالک حبّ الله و حبَّ الدّنیا لا یَجتمعان »[2]
همانطوری که خورشید و شب هیچگاه با هم جمع نمی‌شوند، دوستی با خدا و دوستی دنیا با یکدیگر ممکن نیست.
در روایات همواره بر ذکر و یاد خدا تأکید شده است و کسی که به ذکر و یاد خدا مشغول باشد، همنشین خدا شمرده شده است.
« ذاکرُ اللهِ سبحانَه مُجالسُهُ »[3]
کسی که به یاد خدا باشد همنشین خدا است.
نکته قابل توجه این است که: معمولا اصل محبت با خدا در دل همه انسانها وجود دارد؛ چرا که خداوند سرچشمه همه خوبی‌ها است و ما تمام نعمت‌های خود را از او می‌دانیم، اما برای پایدار شدن و پر رنگ شدن این محبت باید آن را بپرورانیم و تنها راه پرورش محبت الهی، شناخت و معرفت خداوند و انس هر چه بیشتر با او است. ما باید سعی کنیم در تمام شبانه‌روز و در هر حالی، گوشه‌ای از دلمان متوجه خدا باشد و پیوسته خداوند به گونه‌ای در دل و قلبمان حضور داشته باشد.[4]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان