نويسنده: علی قنبريان
سکوت امري است که داراي فضيلت عظيمي بوده و در کتب معتبر حديثي، احاديث بسياري در باب فضيلت آن آمده است و اگر کسي بتواند سکوت را سرلوحه کار خود قرار بدهد، از بسياري از شرها و بدبختيهايي که زندگي در سر راه او قرار ميدهد نجات مييابد. البته هر سکوتي موجب خير نيست. بلکه سکوتي ميتواند به انسان خير و برکت برساند که با تفکر و تعقل باشد. اگر انسان بدون انديشه و تفکر و تعقل، سکوت اختيار کند باعث ميشود که سرانجام، آه و حسرت بر دلش نقش ببندد و ديگر چيزي جز پشيماني و اندوه بر سر راهش باقي نماند. در باب تفکر در سکوت نيز احاديث بسياري وجود دارد. همچنين اگر انسان بر ظلمي که در مقابل چشمانش صورت ميگيرد سکوت کند چه بسا که در عمل شخص ظالم نيز شريک باشد چرا که همين سکوت و خاموشي او، عمل ظالم را تأييد ميکند و شخص ظالم بر عمل خود مصرّتر ميشود.
درمقاله پيش رو درباره چيستي، فوايد و فضيلت سکوت و سکوتهاي غيرجايز سخن گفته شده است.
***
چيستی سکوت
کلمه سکوت در کتب مختلف لغوي ذکر شده و تمامي معاني که در اين کتب براي اين کلمه استعمال شده است تقريباً يک مفهوم را ميرسانند و آن خاموشي و عدم اظهار عقيده درباره يک چيز است. براي مثال، حسن انوري در کتاب فرهنگ فشرده سخن آورده است که سکوت به معناي: بازگو نکردن احساسات، نظر و عقيده يا اطلاعات و ذاتها ميباشد. (حسن انوري، فرهنگ فشرده سخن، ج: 1، ص: 1313).
فوايد سکوت
سکوت داراي آثار و فوايد بسياري است و در کتب مختلف حديثي، احاديث فراواني در فايده آن آمده است. بيشتر احاديثي که در باب سکوت وارد شده از فضيلت و ثواب و فايده سکوت بحث ميکنند. البته در برخي موارد نيز احاديثي در باب ذم سکوت به ميان آمده که درباره آنها سخن گفته خواهد شد. در فايده سکوت همين بس که امام صادق (ع) ميفرمايند که حضرت لقمان (ع) به پسرش فرمودند: «يا بني إن كنت زعمت ان الكلام من فضه فإن السكوت من ذهب؛ پسرم! اگر تو پنداري سخن از نقره است، به راستي كه خاموشي از طلا است». (الكافي (ط - الإسلاميه)، ج2، ص: 114).
با توجه به اين حديث گهربار و آيات و احاديث بسيار ديگري که در اين باره بيان شده است فوايد زيادي که در سکوت نهفته معلوم مي شود.
برخي از اين فوايد عبارتند از:
الف. عدم انحرف انسان از راه راست
گاهي اوقات انسان براي اينکه در ميان مردم خودي نشان دهد حاضر است حتي در اموري که درباره آنها علمي ندارد و جاهل است اظهار نظر کند و اين امر موجب ميشود که نظرش اشتباه از آب درآيد و خلاف اصل باشد. پس براي اينکه در ميان مردم رسوا نشود و آبرويش نريزد بر خود لازم ميدارد که از نظرش دفاع کند و براي اينکه مردم حرفش را قبول داشته باشند به ناچار بايد که خودش هم اين عقيده را قبول داشته باشد و چه بسا که برخي از مردم نيز حرف او را قبول کنند و اين امر باعث تباهي اعمال آنها شود چرا که عقيده غلط و نادرست را به خورد مردم ميدهد. بنابراين انسان بايد در موضوعي که علم کافي درباره آن ندارد سکوت کند تا مجبور نشود براي دفاع از حرف خود آخرتش را بسوزاند.
امام صادق (ع) در اينباره ميفرمايند: «شخصي که سکوت ميکند از خطا و لغزش و اشتباه محفوظ ميماند». (مصباح الشّريعه / ترجمه مصطفوي، ص: 118).
ب. جزء برترين عبادات
پيامبر اکرم (ص) در اينباره ميفرمايند: «الااخبركم بايسر العباده و اهونها علي البدن؟ الصمت و حسن الخلق؛ ميخواهيد شما را به عبادتي كه از همه عبادتها بر بدن آسانتر است خبر دهم؟ سكوت و خوش اخلاقي». (ابوالقاسم پاينده، نهج الفصاحه، ص: 241).
پيامبر اکرم (ص) در حديث گهربار ديگري در اينباره خطاب به ابوذر ميفرمايند: «چهار چيز است كه غير از مؤمن به آن نميرسد: سكوت كه اول عبادت است، فروتني براي خداي سبحان، در هر جا به ياد خداي متعال بودن و كمي ثروت». (مكارم الاخلاق / ترجمه ميرباقري، ج2، ص: 480).
اين احاديث و احاديث ديگري که با اين مضمون در کتب مختلف حديثي وجود دارد دلالت بر اين دارد که سکوت جزء برترين عبادتهايي است که انسان ميتواند با آن به پروردگار متعال نزديکتر شود.
ج. آسايش عقل
کسي که خود را مجبور به اظهار عقيده کردن درباره چيزي که علم و آگاهي درباره آن ندارد ميکند باعث ميشود که به مغز و اعصاب خود فشار بياورد تا سخني را سرهم کند و تحويل مخاطبش بدهد تا خجل نشود. امّا اگر شخص عاقل باشد، به عقل خود فشار نميآورد تا چيزي را سرهم کند و هم مردم را منحرف کند و هم خود را به تکلّف بيندازد.
امام صادق (ع) ميفرمايند: «النوم راحه للجسد و النطق راحه للروح و السكوت راحه للعقل؛ خواب، آسايش تن و نطق، آسايش روح و سكوت، آسايش عقل است». (من لايحضره الفقيه، ج4، ص: 402 )
د. دوري شيطان از انسان
کسي که ساکت است و از بيهوده گويي حذر ميکند، طبيعتاً هميشه درحال تفکر و تعقل است و به جاي سخن بيهوده گفتن و وقت خود را تلف کردن به مطالعه ميپردازد تا سطح آگاهي خود را بالا ببرد و به معلوماتش بيفزايد که مبادا شبههاي ناچيز او را از راه به در کند. لذا اين شخص کمتر در تلههاي شيطان گير ميافتد و کمتر به راه کج منحرف ميشود چرا که او به راه راست آگاه است و راه راست را از غير آن تشخيص ميدهد.
پيامبر اکرم(ص) در اينباره به ابوذر ميفرمايند: «بر تو باد كه جز در خوبي سكوت كني، كه اين كار، شيطان را از تو براند و در كارهاي دينت ياري ات دهد». (مكارم الاخلاق / ترجمه ميرباقري، ج2، ص: 491).
ه. مايه سلامت انسان
اگر انسان بتواند در مورد چيزي که آگاهي کافي درباره آن ندارد سکوت کند موجب ميشود که از سخنان بيهوده حذر کند و سخني را به زبان نياورد که مخاطبش را ناراحت سازد و ميان آنها را برهم زند و اين امر سلامتي انسان را از هرحيث تضمين ميکند، چه از جهت سلامتي تنش و چه از جهت سلامتي عقلش و چه از جهت سلامتي آبرويش در ميان مردم.
پيامبر اکرم (ص) در اينباره ميفرمايند: «سكوت اللسان سلامه الإنسان؛ خاموشي زبان مايه سلامت انسان است». (مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل، ج9، ص: 30).
و. پردهای ساتر برای شخص جاهل
همانطور که قبلاً گفته شد، وقتي که کسي در ميان جمعي درباره يک امر خود را صاحب نظر ميداند و در مورد آن اظهار عقيده ميکند اما در حقيقت علم کافي درباره آن امر ندارد باعث ميشود که مردم به جهل او پي ببرند. چرا که ممکن است در ميان مردم افرادي باشند که درباره آن امر اطلاعات کافي داشته باشند و به جاهل بودن آن شخص يقين کنند.
امام صادق (ع) ميفرمايند: «سکوت براي شخص جاهل پرده ساتر و براي عالم زينت است». (مصباح الشريعه / ترجمه مصطفوي، ص: 118).
فضيلت سکوت
سکوت داراي فضيلت عظيمي است و در باب آن احاديث فراوان وارد شده است. فضيلت سکوت در فوايد آن نهفته است. پس وقتي که سکوت داراي فوايد بسياري است چگونه ميشود که فضيلت آن اندک باشد.
پيامبر اکرم (ص) در حديثي ارزشمند ميفرمايند: «هر كه به خدا و آخرت مؤمن باشد مهمان را گرامي ميدارد و هر كه به خدا و جهان ديگر ايمان دارد، يا سخن نيكو گويد و يا سكوت کند». (مكارم الاخلاق / ترجمه ميرباقري، ج1، ص: 254).
همچنين پيامبر اکرم (ص) در حديثي ديگر به ابوذر ميفرمايند: «هر كه سكوت كند نجات يابد، بر تو باد به راستگويي و هرگز كلمهاي دروغ از دهانت بيرون نشود». (همان، ج: 2، ص:481)
تمامي اين احاديث و احاديث ديگري که در اين باب وجود دارد، دلالت بر فضيلت بالاي سکوت دارد.
سکوتهای غيرجايز
تا به حال درباره فوايد و فضيلتهاي سکوت مطالبي بيان شد اما سکوت در برخي موارد نه تنها فضيلتي ندارد بلکه ممکن است به سبب سکوتي که انسان در آن لحظه انجام ميدهد مرتکب گناهي نيز شده باشد و حتي ممکن است آن گناه آن قدر بزرگ باشد که آخرتش را به تباهي بکشاند. در اينجا سه مورد از مواري که سکوت در آنها روا نيست بيان ميشود:
- سکوت بیتفکر
انسان، اگر در هرکاري که ميخواهد انجام بدهد، انديشه و تفکر کند باعث ميشود که در آن کار موفق باشد و با شکست مواجه نشود، چرا که او به سبب انديشه و تامّلي که در آن کار به خرج داده، راه رسيدن به هدف را يافته است. سکوت نيز همين گونه است. انسان در مورد امري که قصد دارد در آن، سکوت اختيارکند، ابتدا بايد به عواقب سکوت خود فکر کند تا بعداً آه و حسرت بر دلش نقش نبندد. براي مثال، مردم کوفه در دعوت خود به سوي امام حسين (ع) تفکر نکردند و خطري که از جانب دولت يزيد متوجه آنها بود را از همان ابتدا در نظر نگرفتند و بعداً که خود را در تنگنا ديدند پشت امام را خالي کرده و در برابر جنايات ابن زياد ملعون سکوت کردند، بدون آنکه عواقب سکوت خود را بسنجند و شد آنچه که نبايد ميشد.
حضرت اميرالمؤمنين علي (ع)، در باب سکوت بيتفکر و تعقل در حديثي زيبا ميفرمايند: «همه نيكيها در سه خصلت جمع شده است: نگريستن و سكوت و سخن گفتن، پس هر نگاهي كه همراه با عبرت گرفتن نباشد، اشتباه است و هر سكوتي كه همراه با انديشيدن نباشد، غفلت است و هر سخني كه همراه با ذكر خدا نباشد، بيهوده و لغو است. خوشا به حال كسي كه نگاهش عبرت و سكوتش تفكر و كلامش ذكر باشد و بر گناهش گريه كند و مردم از شر او ايمن باشند». (الخصال شيخ صدوق/ ترجمه جعفري، ج1، ص: 153).
پس هرچند سکوت فضيلت دارد اما نه هر سکوتي بلکه آن سکوتي که همراه با تفکر و تدبر باشد.
- روزه سکوت
روزه سکوت روزهاي است که در کتب مختلف فقهي، به حرمت آن تصريح شده است. براي مثال در کتاب لمعه دمشقيه که يکي از کتب معتبر فقه شيعه است و در حال حاضر در حوزههاي علميه تدريس ميشود درباره روزه سکوت چنين آمده است: «و روزه سکوت به اين صورت که نيت کند در روزه خود سخن نگويد، چنين روزهاي در شريعت ما حرام است، نه روزه داشتن در حال سکوت، بيآنکه سکوت را در نيت، صفت [و قيد] روزه قرار داده باشد» (زين الدّين العاملي، لمعه، ج 1، ص 234).
حضرت علي (ع) ميفرمايند: «روزه وصال (روزه را بدون افطاري و سحري به هم وصل نمودن) و روزه سكوت، در اسلام وجود ندارد». (النوادر راوندي / ترجمه صادقي اردستاني، ص: 254).
پيامبر اکرم (ص) به حضرت علي (ع) در باب روزههاي حرام ميفرمايند: «يا علي روزه عيد فطر و قربان حرام است و روزه وصال [متصل كردن روزها به هم بيافطار شب] حرام است و روزه صمت [همراه با سكوت] و روزهاي كه براي گناه نذر شده باشد و روزه تمام سال حرام است». (مكارم الاخلاق / ترجمه ميرباقري، ج2، ص: 400).
- سکوت بر باطل
گاهي اوقات ممکن است که انسان با صحنههايي رو به رو شود و مشاهده کند که شخصي مورد ظلم قرار گرفته و افرادي به زور حقّ او را غصب ميکنند. اگر انسان شجاعت داشته باشد بايد بر اين امور ساکت ننشيند و به ياري مظلوم بشتابد و حقّ او را از ظالم بگيرد. اما ساکت بودن انسان در اين زمان نشانه ضعف و ترس و يا بياهميّت بودن اين مسئله در نزد اوست.
قرآن کريم در اينباره ميفرمايد: «وَ إِنِ اسْتَنْصَرُوكُمْ فِي الدِّينِ فَعَلَيْكُمُ النَّصْرُ إِلاَّ عَلي قَوْمٍ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَهُمْ ميثاقٌ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصير؛ اگر از شما در راه دين نصرت بخواهند شما بايد ياري شان كنيد مگر اينكه بخواهند با قومي بجنگند كه ميان شما و آن قوم پيماني باشد و خداوند به آنچه ميكنيد بيناست». (انفال /72).
اين آيه شريفه دليلي بر جايز نبودن سکوت در برابر ظلم و جور است.
حضرت علي (ع) در اينباره مي فرمايند: «كلام في حق خير من سكوت علي باطل؛ سخن گفتن به حق، بهتر از سكوت بر باطل است». (من لايحضره الفقيه، ج4، ص: 396)
روزنامه كيهان، شماره 21519 به تاريخ 5/10/95، صفحه 8 (معارف)