7 اسفند 1396, 16:9
قال الْعَسْکَرِیّ(ع):«عَلَامَاتُ الْمُؤمِنِ خَمْسٌ صَلاةُ الإحدی والْخَمْسِینَ وَزِیَارَهُ الأَرْبَعِینَ وَ...الْجَهْرُ بِبِسْمِ اللَّه»
در فرهنگ اسلامی و در معارف عرفانی عدد چهل (اربعین) از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. چله‌نشینی برای رفع حاجت و یا رسیدن به مقامات سلوک و عرفان معروف است؛ حفظ کردن چهل حدیث، اخلاص چهل صباح، کمال عقل در چهل سالگی، دعا برای چهل مؤمن و... بسیاری از این نمونه‌ها و موارد است.[1] در فرهنگ عاشورا، أربعین به چهلمین روز شهادت امام حسین(ع) گفته می‌شود که مصادف با روز بیستم صفر است. در نخستین أربعین شهادت امام حسین(ع) جابربن‌عبدالله انصاری و عطیّه کوفی به زیارت قبر سیدالشهداء آمدند و بنا به برخی نقل‌ها، در همان أربعین کاروان اسرای اهل بیت در بازگشت از شام و سر راه مدینه، از کربلا عبور کردند.[2]
به هر حال فرازهای زیارت أربعین که از امام صادق(ع) روایت شده و به‌ما رسیده، در درجه اول، شناخت امام حسین و راه او است؛ که انسان نباید در برابر ظلم و جور ساکت بنشیند و از سوی دیگر، نشان‌گر این نکته است که چگونه عدّه‌ای با پیروی از هوای نفس تا چه اندازه در وادی هلاکت سقوط کرده‌اند. در فرازی از این زیارت می‌خوانیم که:
«اللَّهُمَّ إِنِّی أَشْهَدُ أنه ... بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الضَّلَالَةِ وَ الْجَهَالَةِ و حَیرَهِ الضّلالهِ و قد تَوَازَرَ علیه مَن غَرّتهُ الدّنیا و بَاعَ حَظَّهُ بالأرَاذلِ و شَرَی آخرتَهُ بالثَّمنِ الأوکَسِ و تَغَطرَسَ و تَردَّی فِی هَوَاهُ»
خدایا گواهی می‌دهم که او خون پاکش را در راه تو به خاک ریخت؛ تا بندگانت را از جهالت و حیرت و گمراهی و مردمی که فریفته دنیا شدند و بهره آخرت‌شان را به متاع ناچیز و پست دنیا فروختند و ظلم و جور کردند و در پیروی هوای نفس هلاک شدند، نجات دهد.[3]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان