24 آبان 1393, 14:8
ما بیچارگان و متحیران وادی ضلالت و سرمستان از جام غفلت و خودپرستی از نماز اهل معرفت و سجود اصحاب قلوب محرومیم ، خوب است حالت قصور و تقصیر خود و مذلت و خواری خویش را در نظر داشته باشیم و به حال حرمان[1] خود متأسف و به کیفیت احتجاب [2]خود متهلف[3] باشیم و به حق تعالی از این خسران و تسلط نفس و شیطان پناه بریم ، شاید حالت اضطراری دست دهد و آن ذات مقدس مضطرین را اجابت فرماید: امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السوء پس به حال پریشان و اضطراب و قلب افسرده و پژمان سر به خاک مذلت که اصل خلقت ما است ، نهیم و یاد از نشئات ذل[4]و مسکنت خود کنیم و با لسان[5] حال از حق تعالی که ولی نعم است ، جبران نقائص را طلب کنیم [6].
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان