تمام حالات و كوشش هاى صحيح، هم داراى پاداش دنيوى و هم داراى پاداش اخروى است. خداوند در قرآن مجيد كراراً وعده داده است كه من عملِ عمل كنندگان و حالات مثبت درون بندگانم را ضايع نخواهم كرد. اين حالات مثبت و اعمال صالحه، شجره هاى طيبه اى هستند كه با عنايت خود حضرت حق، در سرزمين ايمان مردم كاشته مى شوند و ثمرات دنيايى و آخرتى خواهند داد، الّا اين كه ثمرات دنيايى آن به خاطر اقامت انسان در دنيا محدود است و در آخرت ابدى و دائمى است: «تُؤْتِى أُكُلَهَا كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبّهَا»[1]
در قرآن كراراً وعده داده است كه لغزشهاى اين گونه مردم در دوره عمر، قابل آمرزش و مغفرت است. آياتى از قرآن كريم را در زمينه اين حالات مثبت و اعمال صحيح براى شما قرائت مى كنم كه در اين آيات، خداوند متعال براى اين حالات و اعمال، سه پاداش بسيار مهم قرار داده است و خيلى عجيب است كه در اين آيات، در همين دنيا براى دارندگان حالات مثبت و اعمال پاك، سند نيز داده است.
در آيه شريفه مى فرمايد: «يُبَشّرُهُمْ رَبُّهُم بِرَحْمَةٍ مّنْهُ وَرِضْوَ نٍ وَجَنتٍ لَّهُمْ فِيهَا نَعِيمٌ مُّقِيمٌ»[2]
من در آيات خودم مردم را بشارت مى دهم؛ يعنى بمانيد، باشد كه در آينده رحمتم را شامل حال شما كنم. گاهى خود پاداش را اسم مى برد و با فعل مضارع كه حالت وعده دارد، اعلام مى كند كه اينان در قيامت به اين پاداش خواهند رسيد.
از عجايب اين آيه شريفه اين است كه پروردگار عالم، اين سه پاداش را با جمله اسميه كه از جملات ادبى عرب است نقل مى كند و عنوان ملكيت نيز به آن مى دهد؛ هم جمله، جمله اسميه است و هم عنوان، عنوان ملكيت. البته به نظر مى رسد بحث ادبى در آيات شريفه قرآن، گرچه از بار بسيار سنگين علمى برخوردار است، مردم قرآن مجيد را در حدّ خودشان درك خواهند كرد، ولى چون مبحثى است كه ممكن است مقدارى خسته كننده باشد و به حوزه هاى علميه اختصاص دارد، من از آن چشم پوشى مى كنم. فقط به همين دو كلمه قناعت مى كنم كه پاداش حالات و اعمال در اين آيات كه در سوره انفال است؛ انفال يعنى غنائم، چه غنائمى بالاتر از اين سه پاداش كه با جمله اسميه و با «لام» ملكيت نقل شده است؛ يعنى به بندگانش دارد مى گويد: من، اكنون كه شما در دنيا و داراى حالات مثبت و اعمال پاك هستيد، اين پاداش ها را ملك شما كردم.
شما صد در صد مطمئن باشيد. اگر كسى در حدى از ايمان باشد كه نسبت به خدا صد در صد مطمئن باشد؛ يعنى به آيات، وعده هاى خدا و اهل بيت (عليهم السلام) اعتقاد و اطمينان واقعى داشته باشد و با همه وجود و تمام سلول هاى بدن، خدا را به اين اطمينان و اعتمادى كه عنايت كرده است، شكر كند، سرمايه خيلى عظيمى است.
خدا فرمود: «ياأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصّيَامُ»[3]شما نيز به خدا اعتماد كرديد و روزه گرفتيد.
يا فرمود: «وَاعْلَمُوا أَنَّمَا غَنِمْتُم مّن شَىْ ءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَلِذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ إِن كُنتُمْ آمَنتُم بِاللَّهِ وَمَا أَنْزَلْنَا عَلَى عَبْدِنَا يَوْمَ الْفُرْقَانِ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْ ءٍ قَدِيرٌ»[4]
به خدا اعتماد كرديد و سال به سال خمس مال خود را داديد. و با اعتماد به پروردگار و آياتش قيامت را باور كرديد.
حجت الاسلام والمسلمین انصاریان