حد كفاف برای همه سالكين يكسان نيست

(بدان اي سالک عزيز!) آنچه در روايت از آن تعبير به کفاف و کفايت شده، مفهومي است که مصاديقش متناسب با شرايط زندگي هر انساني، مختلف مي شود. يعني اين طور نيست که خوراک، پوشاک، مسکن و... براي همه افراد، يک سقف معين داشته باشد، لذا لغت کفاف، که در روايات بکار رفته است، هم از نظر شرايط مکاني و هم شرايط زماني، نسبت به حد متعارف معيشتي افراد مختلف مي شود. اين يک مسئله عرفي است که شارع مقدس، تشخيص آن را به عهده ما گذاشته است.

    امام علي(ع) در روايتي فرمود: «ولاتسالوا فيها فوق الکفاف و لاتطلبوا منها اکثر من البلاغ» در دنيا بيش از آنچه که مورد احتياج شما است درخواست نکنيد، و بيش از اين، به دنبال آن نرويد. «لاتسالوا» مسئله خواستن است و «لاتطلبوا» مسئله توانستن. (بحارالانوار، ج 69، ص 68)

    در روايتي ديگر پيامبر گرامي(ص) فرمود: «فروا من فضول الدنيا کما تفرون من الحرام» همان گونه که از حرام دوري مي کنيد، از اضافات دنيا فرار کنيد. در ادامه روايت آمده است: «وتوبوا الي الله من فضول الدنيا» از اضافات و آنچه مورد نياز نيست به خدا رو آوريد! (مستدرک الوسائل، ج 12، ص 54) اينجا صحبت از حرام نيست، بلکه صحبت از چيزي است که مورد احتياج ما نباشد، يعني فضول دنيا را رها و رو به سوي خدا کنيد، نه اينکه فضول دنيا را رها کنيد و حرکتي به سمت معنويت نداشته باشيد.

    در روايتي از علي بن الحسين(ع) نقل شده که پيامبر اکرم(ص) نسبت به خودشان در دعايي فرمودند: «اللهم ارزق محمدا و آل محمد الکفاف» بارالها به معيشت محمد و آل محمد به مقدار کفايت روزي فرما! (بحارالانوار، ج 69، ص 61)

    رسائل بندگی،آيت الله شيخ مجتبی تهرانی، ص ۱۵۱

              روزنامه كيهان، شماره 21033 به تاريخ 25/1/94، صفحه 8 (معارف)