13 مهر 1394, 13:51
شمس الدّین ذهبى (متوفّاى 748 هـ .ق.) مى گوید: خلیل بن احمد، متدیّن، با تقوا، قانع، متواضع و داراى همتى بلند بود.([35])
ایّوب بن متوکّل (استاد خلیل) اظهار مى دارد:
هر گاه خلیل، مطلبى را به کسى تعلیم مى نمود هرگز چنین وانمود نمى کردولى اگر از کسى چیزى مى آموخت، مى نمایاند که از او استفاده کرده است.([36])
و در موردى دیگر، خلیل را مى یابیم که به نظّام ]از ادباى عرب[ در حالى که طفلى خردسال ولى آثار بزرگى از وى نمایان بود مى گوید: احتیاج ما به فراگیرى از تو بیشتر است.([37])
در تواضع خلیل، همان بس که با تمام عظمتش چنانچه از وى در مورد مطلبى سؤال مى شد و او جوابش را نمى دانست، با صراحت تمام مى گفت: نمى دانم! علاّمه طبرسى در «مجمع البیان» نقل مى کند:
از خلیل بن احمد سؤال شد چرا در آیه (حَتّى إذا جاءَ أحَدَهُمُ المَوتُ قالَ رَبِّ ارجِعُونِ) با این که خطاب به خداوند است ولى صیغه جمع آورده شده؟ گفت: نمى دانم. و مردم از این پاسخ لذّت بردند.
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان