24 مهر 1396, 14:5
قال الباقر(علیه السلام):
«لِکُلِّ شَیْ‌ءٍ رَبِیعٌ وَ رَبِیعُ الْقُرْآنِ شَهْرُ رَمَضَان»
(الکافی، ج 2، ص 630)
امام باقر (علیه السلام) فرمود:
«برای هر چیزی بهاری است و بهار قرآن، ماه رمضان است»
ماه رمضان که بهاری‌ترین فصل زندگی معنوی انسان است، بهاری‌ترین ماه قرآن نیز می‌باشد. امام باقر ـ علیه السلام ـ فرموده است:
«لِکُلِّ شَیْ‌ءٍ رَبِیعٌ وَ رَبِیعُ الْقُرْآنِ شَهْرُ رَمَضَان»[1]
نزول کتاب هدایت در ماه رحمت و برکت و مغرفت الهی، خود حاکی از جدا نشدن قرآن و رمضان از یکدیگر است، همانطور که در خود قرآن نیز به این موضوع اشاره شده است:
«شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآن»[2]
ماه رمضان [همان ماهی] است که قرآن در آن نازل شده است. اکنون که این ماه تجلی گاه قرآن است، نیکوست که با این کتاب آسمانی و کلام الهی انس بیشتری بگیریم؛ چرا که به مأنوس شدن با قرآن در این ماه سفارشات زیادی از سوی پیشوایان و امامانمان شده است. زیرا قرآن حافظ و حمایت‌گر انسان است، و اگر به فراموشی سپرده شود، کلامی غیر از کلام خدا در دل جای خواهد گرفت. با قرائت قران و تدبر و تأمل در آیات آن انسان از آفات زمانه ایمن خواهد بود. امیر مؤمنان علی ـ علیه السلام ـ فرموده است:
«فتَجَلَّى لَهُمْ سُبْحَانَهُ فِی کِتَابِهِ مِنْ غَیْرِ أَنْ یَکُونُوا رَأَوْه»[3]
«خدای سبحان در قرآن بر بندگانش تجلی فرموده، بی‌آنکه او را ببینند»
پس چه پشتوانه‌ای محکم‌تر و قابل اطمینان‌تر از کلامی که پروردگار در آن تجلی یافته باشد. پیشوایان معصوم دینی که خود ایشان ناطقان وحی و کلام الهی بودند، قرآن را پشتوانة خویش معرفی کرده‌اند و از قرآن طلب پناه می‌کنند. امام سجاد ـ علیه السلام ـ فرموده است:
«لَوْ مَاتَ مَنْ بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لَمَا اسْتَوْحَشْتُ بَعْدَ أَنْ یَکُونَ الْقُرْآنُ مَعِی»[4]
«اگر مرگ گریبانگیر اهل مشرق و مغرب عالم شود، بعد از آنکه قرآن با من است، هرگز وحشت نخواهم کرد»
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان