17 مهر 1396, 13:26
عن الکاظم (علیه السلام) قال:
«لیس منا من ترک دنیاه لدینه و دینه لدنیاه» (بحارالانوار جلد 17 صفحه 208)
حضرت موسی بن جعفر (علیهما السلام) فرمود:
«از ما نیست (و به ما بستگی روحانی ندارد) آن کس که دنیای خود را برای دینش یا دین خود را برای دنیای خویش ترک گوید»
دین و دنیا دو مقوله از هم بیگانه نبوده و کاملا مرتبط به همدیگرند و رابطه نزدیکی باهم دارند؛ به طوریکه تصور یکی بدون دیگری مشکل است. دین برای دنیا و آخرت بشر برنامه دارد و دنیا ظرف پیاده شدن احکام و مقررات دین و محل امتحان بندگان خدا می باشد و در این صورت است که بهشت و جهنم و ثواب و عقاب معنا پیدا می کند. دنیا وسیله رسیدن انسان به اهداف عالیه‌ای است که دین برای انسان ترسیم کرده است و بدون آن بعثت انبیا و نزول کتابهای آسمانی امری لغو و بیهوده خواهد بود. ناگفته پیداست که از نظر دین وابستگی افراطی به دنیا و مظاهر آن امری مذموم و ناپسند است؛ در مقابل رهبانیت و بریدن از دنیا و عدم توجه به مسائل دنیوی نیز امری غیر قابل قبول و مطرود می باشد. بایستی در دنیا زندگی کرد تا بهشت یا خدای ناکرده جهنم را به دست آورد. لذا ارادتمندان اهل بیت(علیهم السلام) تعادل بین دین و دنیای خود را حفظ می کنند و در دوستی دنیا یا پرهیز از آن، دچار افراط و تفریط نمی‌شوند.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان