13 مهر 1394, 13:51
اسوه شکیبایى
آیت الله شیخ محمدتقى آملى، در حالى که پدرش در تبعید و اداره دو خانواده را باید به دوش مى کشید، شکیبایى خود را از دست نداد و همه سختى هایى را که به سوى او روى آورده بود، نعمت مى دانست نه نقمت. وى در این مورد مى گوید:
«چه از درى مطرود مى شدم، بابى به قاضى الحاجات بر خود مفتوح مى دیدم و چنان چه انسان سالکى مى بودم، طریق روشن و روش حُسنى براى سلوک خود مى دیدم و با همه این احوال، شوق تحصیل مرا قائدى به خیر بود و با هجوم فتنه ها و محنت ها، دست از طلب برنداشتم و در سال 1327 هـ .ق. به خود باز آمدم و به محضر «شیخ رضا نورى مازندرانى» به مدرسه منیره رفتم.»([53])
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان