شیعیان، بلکه گروهی از مسلمانان، برای اولیای الهی نذر میکنند و میگویند: این گوسفند نذر پیامبر (صلی الله علیه و آله) و یا حسین بن علی (علیه السلام) است، در حالی که نذر برای غیر خدا جایز نیست

پرسش:

شیعیان، بلکه گروهی از مسلمانان، برای اولیای الهی نذر میکنند و میگویند: این گوسفند نذر پیامبر (صلی الله علیه و آله) و یا حسین بن علی (علیه السلام) است، در حالی که نذر برای غیر خدا جایز نیست

پاسخ:

آنچه موجب سوال میشود، و احیانا افراد را به اشتباه میاندازد، تشابه و یکسان بودن دو تعبیر در مقام نذر است. صیغه صحیح نذر این است که گفته شود: برای کسب رضا و تقرب به خدا تعهد میکنم: اگر حاجت من برآورده شد، این گوسفند را برای پیامبر ذبح کنم. ولی غالبا مردم به خاطر ناآگاهی یا خلاصه گویی می گویند؛ هذا لِلنبیّ، یا نذوت هذا لِلنبیِّ. سوال این است که چگونه برای پیامبر نذر می کنند در حالیکه نذر باید برای خدا باشد. پاسخ سوال این است که « لام » در جمله « لله علی » برای تقرب است. چنانکه قران می‌فرماید: « ان تقوموا لله مثنی و فرادی » « دو نفر دو نفر یا به تنهایی برای خدا قیام کنید » در حالیکه « لام » در « للنبی » لام « انتفاع » است چنانکه در برخی آیات میخوانیم: « انما الصدقات للفقراء و المساکین » « زکات برای تهیدستان و مستمندان است ». از اینجا روشن میشود عمل موحدان با عمل مشرکان، تفاوت جوهری دارد، آنان قربانیهای خود را با نام بتها و برای تقرب به آنان ذبح میکردند و قرآن در این مورد میفرماید: « و ما ذبح علی النصب ذلک فسق » « و آنچه رای بت ها ذبح می شود ... این کار خروج از دین است ». در حالیکه موحدان برای خدا نذر میکنند و نام او را بر زبان میآورند اما ثواب کار نیک خود رابه اولیا هدیه میکنند و از این طرق به درگاه الهی تقرب میجویند. مرکز پاسخگو: کتاب گزیده راهنمای حقیقت، آیت الله شیخ جعفر سبحانی