30 بهمن 1396, 15:54
پیامبر(ص)می فرمایند:«خابَ عَبدٌ و خَسِرَ لَم یَجعَلِ اللّه ُ تعالی فی قَلبِهِ رَحمَهً للبَشَرِ»(میزان الحکمه،ج4،حدیث7172)
یکی از چیزهایی که انسان باید در مواجه با دیگران رعایت کند عطوفت و مهربانی در برخورد با دیگران است. مسلماً هر کسی در زندگی کم و بیش دارای گرفتاری و مشکلاتی میباشد. ولی این باعث نمیشود که انسان در رویارویی با دیگران با چهرهای گرفته و عبوس مواجه شود. حضرت علی(ع) در نهج البلاغه میفرمایند:
«الْمُؤمِنُ بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ وَ حُزنُهُ فِی قَلبِه»
شادى مؤمن در چهره او، و اندوه وى در دلش پنهان است.[1]
کسی که در رویارویی با بندگان خدا با چهرهای سرد و بیروح روبرو میشود و نسبت به آنان و مسائل آنان ذرّهای عطوفت و مهربانی ندارد و نسبت به آنان و مسائلشان با بیتفاوتی عبور میکند، شایستگی نام انسان بودن را ندارد.
بی تردید کسی که در رویارویی با دیگران با گشاده رویی و مهربانی برخورد میکند خداوند نیز با او با عطوفت و مهربانی برخورد میکند و او را در زندگیش دائماً مشمول رحمت خویش قرار میدهد.
رسول خدا(ص) در این باره میفرمایند:
«إنّ اللّه َ رَحیمٌ یُحِبُّ الرَّحیمَ، یَضَعُ رحمَتَهُ على کُلِّ رحیمٍ»
خداوند مهربان است و مهربان را دوست دارد و مهر خود را براى هر مهر ورزى نهاده است.[2]
روزی پیامبر به اصحاب خود فرمودند:
«وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَا یَضَعُ اللَّهُ رَحْمَتَهُ إِلَّا عَلَى رَحِیمٍ قَالُوا یَا رَسُولَ اللَّهِ کُلُّنَا نَرْحَمُ قَالَ لَیْسَ بِالَّذِی یَرْحَمُ نَفْسَهُ خَاصَّةً وَ لَکِنِ الَّذِی یَرْحَمُ الْمُسْلِمِینَ عَامَّه»[3]
قسم به کسی که جانم در دست اوست خداوند رحمت و مهربانیش را قرار نمیدهد و فرو نمیفرستد مگر بر شخص مهربان! در این هنگام اصحاب خطاب به پیامبر(ص) فرمودند: یا رسول الله! همه ما مهربانی میکنیم. پیامبر(ص) خطاب به آنها فرمودند: اینگونه نیست که رحمت و مهربانی خداوند تنها شامل حال کسی شود که به خودش مهربانی میکند بلکه مقصود کسی است که نسبت به همه مسلمانان عطوفت و مهربانی داشته باشد.
خدمت پیامبر(ص) کودکی و نوزادی میآوردند تا دعا کند یا اینکه نامی انتخاب کند، پیامبر(ص) آن نوزاد را به دامن میگرفت، بعضی از اوقات اتفاق میافتاد که آن نوزاد در دامن پیامبر(ص) ادرار میکرد و لباس پیامبر(ص) را آلوده میکرد؛ در این هنگام کسانی که حاضر بودند بر سر آن کودک فریاد میکشیدند؛ ولی پیامبر(ص) میفرمودند: بگذارید تا کودک کار خود را تمام کند و نوزاد را آزاد میگذاشت تا ادرار کند؛ سپس پیامبر(ص) برای آن کودک دعا میکردند و یا نامگذاری میکردند و اولیاء نوزاد خوشحال میشدند و آنها متوجّه میشدند که پیامبر(ص) اصلاً از این کار نوزاد ناراحت نشده است و وقتی آنها میرفتند پیامبر(ص) لباس خود را میشستند.[4]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان