12 مهر 1396, 11:51
«مَنْ لَمْ یاتِ قبرَ الحسین (علیه‌السّلام) و هو یزعَمُ اَنَّه لنا شیعةُ حتّی یموتَ فلیس هو لنا بشیعة» (وسائل الشیعه، ج10، ص 336)
«کسی که به زیارت حسین بن علی (علیه‌السّلام) نرود تا بمیرد، هر چند خود را شیعۀ ما بپندارد، شیعه و پیرو ما نیست».
توضیح: جلوۀ دیگری از احیاگری نسبت به قیام عاشوراء، حضور در کنار تربت آن احیاگران دین و زیارت مرقد امام حسین (علیه‌السّلام) در کربلا است. غیر از آثار تربیتی، روحی و سازندگی‌های معنوی و اخلاقی که در زیارت تربت پاکان و اولیای دین نهفته است، زیارت کربلا ویژگی دیگری هم دارد و آن بهره گرفتن از این کانون شور و حماسه برای مبارزه در راه حق و جانفشانی در راه دین و خداست.
علی رغم ممنوعیت‌هایی که از سوی خلفای اموی و عباسی نسبت به زیارت کربلا انجام می‌گرفت، امامان پیوسته به آن تشویق و توصیه می‌کردند و با بیان فضایل بی‌شمار برای زائران قبر سید الشهداء، برنامه داشتند که این کانون معنویت و شور و حماسه، پیوسته زنده و مطرح بماند و آن را یکی از نشانه‌های هم خطی با امامان و وفای به عهد و بیعت شیعه با ائمه (علیه‌السّلام) می‌دانستند.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان