27 مهر 1396, 14:14
قال الجواد (علیه السلام):
«... وَلا هَدمَ لِلدینِ مِثْلُ البدعِ وَلا اَفْسَدَ لِلرّجُلِ مِنَ الطَّمَعِ…»
(نور الابصار، ص 332)
امام جواد (علیه السلام)فرمودند:
«هیچ ویرانگری برای دین بسان بدعت نیست و برای آدمی هیچ چیز، فساد آمیزتر از طمع و آزمندی نیست»
در حدیث نورانی فوق امام جواد (علیه السلام) بدعت[1] را مهمترین عامل تخریب عقائد استوار دینی و طمع و آزمندی را مهلک ترین غده چرکینی معرفی می نمایند که جان آدمی را از درون فاسد و تباه می سازد.
طمع علاوه بر معنی مذموم که همان امید به غیر به گونه ای که انسان را دچار ذلت و خواری نماید، معنی ممدوحی نیز دارد و آن امید به رحمت حق است، بدون رؤیت عمل که این از مقامات عارفین بالله است که خود و عمل خود را ترک گفته و دست طمع خویش را به سوی حق گشوده‌اند، از دیگران منقطع گردیده به او پیوسته‌اند. وصف این گروه در قرآن چنین آمده است:
«وَالَّذی اَطمَعُ اَنْ یَغْفِرَ لِی خَطیئَتی یوم الدّین»[2]
«کسی که امید و طمع دارم،روز پاداش گناهم را ببخشاید»
که مراد از طمع در اینجا دل بستن به مغفرت گناهان است و یا به طور کلی امید به غفران حق است.
دلبستگی به آفریدگان و غفلت از حق یکی از حجاب‌هایی است که نور معرفت را خاموش و قلب را تیره می‌سازد و این که در روایات وارده از معصومین تمام خیرات در قطع طمع از مردم معرفی شده است، برای این جهت است که راه ورود و وصول به حق را برای انسان باز بگذارد و انسان را به سوی فطرت خویش که استغناء از مردم و امید به رحمت حق است، هدایت نماید.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان