27 مهر 1396, 18:21
قال علی (علیه‌السلام):
«اِنّ الدّنیا دارُ صِدق لِمَن صَدَقَها وَدارُ عافِیَةٍ لِمَن فََهَم عَنها...»
(نهج‌البلاغه، دشتی، ص 656)
امام علی (ع):
«به تحقیق دنیا سرای راستی است برای کسی که گفتار آن را باور دارد و سرای ایمنی از عذاب الهی است برای کسی که فهمید...»
در معارف اخلاقی دنیا مذموم معرفی شده است. دنیائی که به واسطه اموری انسان را از اطاعت و خدادوستی و تحصیل آخرت باز دارد، مذموم است. بعضی گفته‌اند، دنیا و آخرت عبارت است از دو حالت از احوال قلب انسان.[1] طبق فرمایش امیرالمؤمنین (علیه السلام)، عالم دنیا به یک معنی مذمتی ندارد، آنچه مذموم است، دنیای خود انسان است؛ به واسطه دلبستگی و محبت به آن که منشأ خطاها و مفاسد است. همان طور که امام صادق (ع) می‌فرماید:
«رأسُ کلِّ خطیئةٍ حُبّ الدّنیا»
«سرآمد همه خطاها محبت به دنیا است»
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان