3 آبان 1396, 16:36
قال الصادق (علیه السلام):
«اِنّما خُلِّدَ اَهلُ النّار فِی النّارِ لِاَنَّ نِیّاتَهُمْ کانَتْ فِی الدّنیا اِنْ خُلّدوُا فیها اَنْ یَعصُوا الله اَبَداً...»
(اصول کافی، ج 2، ص 85 ، ح 5)
امام صادق (علیه السلام) فرمود:
«اهل آتش در آتش جاودانه می مانند؛ چون نیت تبهکاران و دوزخیان این بود که هر اندازه که در دنیا بمانند، گناه کنند...»
خدا عده‌ای را به جهت کفر، شرک و نفاق، در دوزخ ابدی و برخی دیگر را به جهت ایمان در بهشت مخلد می‌داند. این اصل قرآنی است و درباره اهل بهشت سوال برانگیز نیست که چگونه انسان مؤمن در مدت کوتاهی در دنیا با ایمان و عمل صالح به سر می‌برد و برای ابد در بهشت خلد، جاودان است. چون بهشت براساس فضل و لطف الهی است و این مشکلی ندارد که ذات اقدس اله تفضل کند و در قبال عمل محدود، پاداش نامحدود عطا کند.
ولی مسئله کیفر سؤال برانگیز است که چگونه انسان کافر، مشرک یا منافقی که در مدت کوتاه عمر دنیایی به تبهکاری تن در دهد، در قیامت برای همیشه و ابد کیفر می‌بیند.
از امام صادق (ع) سوال شد: چگونه مردانی که در دنیا با عمر محدود گناه کردند در دوزخ به شکل نامحدودی کیفر می‌بینند؟ آن حضرت در پاسخ فرمود:
« اِنّما خُلِّدَ اَهلُ النّار فِی النّارِ لِاَنَّ نِیّاتَهُمْ کانَتْ فِی الدّنیا اِنْ خُلّدوُا فیها اَنْ یَعصُوا الله اَبَداً وَانّما خُلّد اَهل الجنّة فی الجَنّةِ لِانّ نِیّاتَهُم کانَت فِی الدّنیا اِن لو بَقوا فیها اَن یُطیعُوا الله اَبَداً، فَبِالنّیّاتِ خُلّدَ هؤلاءِ وَهؤلاءِ. ثُمّ تَلا قَولَهُ تَعالی: قُل کُلٌّ یَعمَلُ عَلی شاکِلَتِهِ قال: عَلی نِیّتِهِ»[1]
چون نیت تبهکاران و دوزخیان این بود که هر اندازه که در دنیا بمانند، گناه کنند و از طرفی خداوند هم براساس نیت، کیفر می‌دهد، نه صرف عمل خارجی. درباره بهشتی‌ها نیز چنین است؛ یعنی درباره بهشتی‌ها فرمود: چون قصد آنان این بود که هر اندازه در دنیا بمانند، اطاعت کنند.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان