27 مهر 1396, 10:10
قال الصادق (علیه السلام):
«العُجبُ نَباتٌ، حَبَّهُ الکفر واَرضُهُ النِّفاق وَمائُهُ البَغی وَاِغْصانُه الجَهل وَوَرَقُه الضَّلال وثَمَرُه اللّعنَة وَالخُلُودُ فِی النّار» (مصباح الشریعة، باب عجب)
امام صادق (علیه السلام)فرمودند:
«عجب گیاهی است که، دانه‌اش کفر، زمینش نفاق، و آب آن سرکشی و تجاوز، جوانه‌اش جهل، برگش گمراهی و ثمره‌اش لعنت و خلود در آتش است.»
گاهی انسان با انجام بعضی معاصی کوچک و در نظر نیاوردن آنها قدم به گناهان بزرگتر می‌گذارد، لذا عجب یکی از مهلکات ایمان و اعمال انسان است و باعث می‌شود به مردم به دیده حقارت بنگرد و دچار ریا شود و به ورطه کبر داخل گردد و باعث هلاکت ابدی و عقوبت الهی می‌گردد. ریشه همه اینها از حب نفس است و باید از ریشه به علاج این رذیله پرداخت.
امام خمینی (ره) مراتب عجب را این گونه بیان می‌دارد:
در مرتبه اول این که انسان در قلب خود بر ولی نعمت خود به ایمان یا خصال دیگرش منت گذارد. و فکر کند بواسطه ایمان وی رونقی در دین یا شریعت بوجود می‌آید.
در مرتبه بعد اینکه فرد بواسطه ایمان خویش خود را محبوب خدا بداند و در سلک مقربین بشمارد.
و در درجه بعد اینکه بواسطه ایمان یا اعمال و ملکاتش خود را طلبکار و مستحق ثواب بداند و لازم بداند که خدا او را صاحب مقامات نماید.
و در مرتبه آخر خود را از مردم ممتاز بداند، بواسطه عمل نمودن به مستحبات و مواظبت بر واجبات و به خود و اعمال خود اعتماد کند و به این ترتیب از عیوب خویش غافل شود.[1]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان