27 مهر 1396, 11:55
قال الصادق (علیه السلام):
«الطّمَع خَمرُ الشّیطانِ یسقی بیدِهِ لِخَواصِّهِ»
(مصباح الشریعه،باب طمع)
امام صادق )علیه السلام( فرمودند:
«طمع شرابی است که شیطان به دست خود به خواص خود می نوشاند»
طمع، امید داشتن بدون عمل است. در تعریف طمع آمده است: رغبت داشتن به چیزی که در دست دیگران است با خواهش کردن از ایشان که باعث خواری و ذلت شود. اما طمع به معنی رغبت داشتن در مورد پروردگار که باعث غفران بنده گردد، عین عزت است.
می توان گفت که طمع به دو صورت مطرح است. صورت اول طمع ممدوح که امید به رحمت حق بدون توجه به عمل خویش است. دیگر طمع مذموم که امید به غیر به گونه ای است که انسان را دچار ذلت و خواری می نماید.
امام علی (علیه السلام) در وصیت خویش به محمد بن حنفیه فرمود:
«اگر دوست داشته باشی که جمع کنی خیر دنیا و آخرت را، پس قطع کن طمع خود را از آنچه در دست مردم است»[1]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان