6 آبان 1396, 15:36
قال الله تبارک و تعالی:
«وَنُنَزِّلُ مِنَ القُرآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَرَحْمَةٌ لِلْمُؤمنین وَلا یَزیدُ الظّالِمینَ اِلّا خَساراً» (اسراء / 82)
خداوند متعال می فرماید:
«و از قرآن، آنچه شفا و رحمت است برای مومنان، نازل می کنیم و ستمگران را جز خسران (وزیان) نمی افزاید» (برگرفته از: مبادی اخلاق در قرآن؛ آیت الله جوادی آملی)
قرآن کریم خود را به عنوان شفا معرفی می‌کند. اگر کسی در حدّی باشد که دارو در او اثر کند، شفا پذیر است، اما اگر سراسر وجودش شعله سوزان شود، آیات قرآنی که به منزلۀ آب زلال است، وقتی بر او تلاوت می‌شود نه تنها شفا بخش نیست، بلکه مایه طغیان اوست.
«ولا یزید الظّالمین اِلّا خساراً»
یعنی، همین آیات الهی که نور و شفاست؛ وقتی بر افراد ظالم خوانده می‌شود، مایۀ طغیان کفر آنهاست، مثل اینکه، شما اگر روی آتش زیاد مقداری آب بریزید، آتش افروخته تر می‌شود. آنگاه که نصیحت کسی در ما اثر کرد، خدا را شاکر باشیم که آتش درون ما قابل خاموش شدن است و اگر بیجا به امری دل بسته‌ایم و کسی هم ما را نصیحت کرد و آن را پذیرفتیم، شاکر باشیم که در مسیر علاج هستیم و اگر مطلبی را نمی‌دانیم و کسی ما را راهنمائی کرد، وَهمِ ما تحت ولایت فهممان درآمد و برهان را به صورت مغالطه تلقی نکردیم، خدا را شاکر باشیم که قابل درمان و در مسیر معرفتیم و اگر این گونه نبودیم، بدانیم مشمول ذیل آیۀ مذکور هستیم که:
کسی که چشمش سالم است، از آفتاب لذّت می‌برد و در برکت پرتو آن، همه اشیاء را می‌بیند؛ ولی کسی که چشم او مُرمد، مریض و آفت زده است، هر چه هوا صاف‌تر و آفتاب درخشان تر و شفاف تر باشد، رنج و درد او بیشتر است.
به هر حال، هوای درونی انسان، نعمت خداست؛ ولی اگر –خدای ناکرده- ما این نعمت را به نقمت تبدیل کنیم، تلّی از آتش و خودسوزی و آنگاه دیگر سوزی شروع می‌شود و هیچ آبی آن را خاموش نخواهد کرد.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان