13 دی 1396, 15:31
قال علی (ع) : « ألأمُ النّاسِ المُغتابُ » (تصنیف غرر الحکم و درر الکلم ، حدیث 4427)
غیبت ، متذکّر شدن و فهماندن عیب و نقص کسی در غیاب او، به دیگران است. به عبارت دیگر غیبت آن است که در غیاب کسی چیزی را در موردش بگویند که باعث ناراحتی او بشود.[1] مسلماً یکی از گناهان بسیار زشت که برخی از انسانها به آن مبتلا میباشند غیبت کردن دیگران است. چه بسا عدم توجه انسان به پستی و زشتی چنین کاری ، او را به این کار وا میدارد.
خداوند در قرآن میفرماید :
« یا أیّها الذّینَ آمنُوا... و لایَغتَب بعضُکُم بَعضاً أیُحِبُّ أحدُکُم أن یَأکُلَ لَحمَ أخِیهِ مَیتاً فَکَرِهتُمُوُه »[2]
ای کسانیکه ایمان آوردهاید... و بعضی از شما بعضی دیگر را غیبت نکنید. آیا شما دوست دارید گوشت برادر مرده خود را بخورید ، البته که از آن کراهت دارید.
خداوند دراین آیه به مؤمنان نهیب میزند که مرتکب چنین گناهی نشوند. و چه پستی و زشتیای بالاتر از این که انسان گوشت برادر مرده خود را به دندان بگیرد و بخورد.
حضرت علی (ع) میفرماید : مبغوضترین مخلوقات نزد خداوند شخص غیبت کننده است.[3]
در واقع کسی که غیبت دیگران را میکند با غیبت خود دو کار انجام میدهد : یکی اینکه سعی میکند تا دیگری را بیآبرو کند ؛ دوم آنکه بدین وسیله برای کسب وجاهت و آبروی خود دست و پا میزند و در حقیقت ترور شخصیت دیگران را مایه حفظ آبروی خود میپندارد و به اصطلاح شخصیّت خود را در گرو مردن و پایمال کردن آنها میبیند.[4]
بنابراین نه تنها انسان نباید مرتکب غیبت دیگران بشود ، بلکه باید در جایی که میبیند از برادر مؤمنش غیبت میشود ؛ آنها را از این کار باز دارد و در مقام دفاع و حمایت از برادر مؤمن خویش برآید و اگر قادر نیست آنها را از عمل زشتشان باز دارد لاأقل به نشانه اعتراض مجلس غیبت را ترک کند.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان