16 تیر 1397, 0:0
قالَ الرّضا(ع): «فَعَلی مِثْلِ الْحُسَینِ فَلْیَبْکِ الْباکُونَ فَاِنَّ البُکاءَ عَلَیهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ»(بحارالانوار، ج44، �
ذات گریه کردن نشانه لطافت روح و بودن در جرگه خوبان عالم است، همین که با هر مناسبتی در عزاداریها و سوگواریها با یاد ائمه و مظلومیت ایشان گوشهی چشمان نمناک میشود، بیانگر نزدیکی دل و پیوند خوردن آن با ولایت است، یا اگر به سبب خوف از خداوند متعال اشکی جاری میشود خود برگرفته از لطف و مرحمت الهی به بنده است، و یا اگر یاد گناه و لغزشهای گذشته اشک را بر چشمان جاری میکند، نباید بیتوجه از کنار آن رد شد، بلکه تمام اینها خبر از اسراری در عالم دارند، بلکه اگر مظلومیت ائمه و خوف خدا و... برای انسان نرمی دل و روان شدن اشک حاصل نکرد، فرد باید در ایمان خویش شک نماید؛ امام صادق(ع) در اینباره میفرمایند:
« ارْبَعٌ مِنْ عَلاماتِ النِّفاقِ: قَساوَةُ الْقَلْبِ وَ جُمُودُ الْعَیْنِ وَ الْاصْرارُ عَلَى الذَّنْبِ وَالْحِرْصُ عَلَى الدُّنْیا.»[1]
چهار چیز از نشانههاى نفاق است: سنگدلى، گریه نکردن، اصرار بر گناه و آزمندى نسبت به دنیا.
هر یک از امور چهارگانه فوق، به نحوى کم شدن معنویت و دورى از خدا را نشان مىدهد، همانگونه که دل لرزان، چشم گریان، فرار از گناه و بىرغبتى به دنیا نشانگر ارتباط خاضعانه و بندگى مخلصانه در درگاه ربوبى است که در مؤمنان واقعى وجود دارد.
همانطور که بیان شد گریه بر اهل بیت موجب آمرزش گناهان میشود؛ در مورد چرایی این امر به روایتی از امام صادق(ع) دقت نمایید، ایشان میفرمایند:
« نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنا تَسْبیحٌ وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ »
نَفَس کسى که بهخاطر مظلومیّت ما اندوهگین شود، تسبیح است و اندوهش براى ما، عبادت است.[2]
وقتی غم انسان برای اهلبیت عبادت است و نفسش عجین با تسبیح خداوند، چه توقعی جز بخشیده شدن گناهان بزرگ میتوان داشت؟
اگر اشکال شود که فرد مسلمانی که معتقد به اصول عقاید و عامل به دستورات شرعیه باشد، خود اهل نجات است، پس گریه برای او چه نتیجهای دارد؟ باید در جواب گفت بدیهی است که مسلمان هرچه هم کامل باشد معصوم نیست، بالأخره بشر است و جائزالخطا، اگر لغزش و خطایی از او سر زده و خود غافل بوده، حضرت باریتعالی با مهربانی و لطفی که نسبت به بندگان خود دارد، از روی فضل و کرم عمیم بهوسائل و اسبابهایی آنها را عفو میکند. گاهی علیبن ابیطالب را وسیلهای قرار میدهد، گاهی به گریه بر مظلومیت حضرت سیدالشهداء و خاندان رسالت و زیارت آن حضرت توجه میفرماید و اشک چشم آنها را به منزله آب توبه قرار میدهد و از گناهان آنان میگذرد.[3]
از سوی دیگر گریه بر ابیعبدالله یعنی یکی بودن مسیر و پیروی از روش ایشان؛ نمیتوان یزیدیمسلک بود، ولی بر حسین گریه کرد، نمیتوان کوفیمنش بود، ولی بر حسین گریه کرد. بههرحال این گریه نوعی اعلام وفاداری به امام و اهدافش میباشد.
گریه برای اهلبیت به خودی خود نوعی ابراز محبت و مودت است. ما با سوگواری و ریختن اشکمان برای اهلبیت علیهمالسلام عشق و محبت قلبی خود را بیان میکنیم و به خواسته خداوند متعال جامه عمل میپوشانیم؛ در قرآن آمده:
« قُل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى »
بگو من هیچ پاداشى از شما بر رسالتم درخواست نمىکنم، جز دوستداشتن اهلبیت.[4]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان