24 آبان 1393, 13:59
و بدان که اعضاء و جوارح تو، سرمایه و امانت‌هایی هستند از خداوند «جل و جلاله» در نزد تو، که با آنها به نفع دنیا و آخرت خود تجارت نمایی، پس اگر در غیر آن‌چه برای آن خلق شده‌اند (از طاعات و مراقبات) صرف نمایی، یا این‌که اوقات خود را به غفلت بگذرانی، هر آینه بر خود خسران و زیان وارد نموده‌ای و در نتیجه مستحق هجران و خواری از طرف مولای خود شده‌ای.
و مبادا خیال کنی، یا حرف‌های جاهلان و غافلان را باور نمایی که (می‌گویند) این کار مقدور نیست، و حضرت قادر متعال از آن بی‌نیاز است. زیرا این حرف‌ها را به ما هم گفته‌اند، و به خدا قسم که به خطا رفته و راه غلط پیموده‌اند، و ما به حکم عقل و وجدان فهمیده و دانسته و دیده‌ایم که نفوس بالطبع در مقابل ملوک و بزرگان این دار فانی، و در مقابل دوستان و رفقا، بلکه در مقابل غلامان و همسایگان و کسانی که از ایشان هیچ‌گونه امید نفع و احسان و دفع ضرر و نقصی نیست، در خور مقام هر یک از ایشان ادب و احترام می‌نمایند و در حضور ایشان خود را حفظ نموده و از کارهای زشت خودداری می‌نمایند، پس چگونه رواست که ادب و احترام و تعظیم ما نسبت به خداوندی که علم و قدرت او بر ما إحاطه دارد، و احسان و فضل او همیشه شامل حال ما ست، از ادب و احترام نسبت به بندگان ضعیفی که از اعراض و بی‌اعتنایی آنان باکی نداریم، کم‌تر باشد.[1]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان