13 مهر 1394, 13:51
وفات
شیخ حسنعلى اصفهانى نخودکى، پس از عمرى خدمت به مردم و کسب مراحل عالى کمال، سرانجام در هفدهم شعبان سال 1361 ق. جهان فانى را وداع گفت و به دیار باقى شتافت. جمعیّت زیادى از مردم ایران در شهرهاى مختلف و شهر مقدّس مشهد، در مرگ او به سوگ نشستند. او از جمله مردان بزرگى بود که مقام مرگ اختیارى را کسب کرده بود و دو ماه قبل از رحلتش، اطرافیان و فرزندش را از روز مرگش آگاه کرد و حتّى یک بار قبل از تاریخ فوت، روح بلندش از بدن خارج شد امّا با توسل به امام على بن موسى الّرضا(علیه السلام)، براى انجام برخى وصایا، دوباره حیات ظاهرى یافت. او در روزهاى آخر عمر، جز سادات، کسى دیگرى را بر بالین خود راه نمى داد.
پیکر مطهّرش روى دست هزاران نفر از ارادتمندان سوگوارش تا ده سمرقند تشییع شد و در آن جا بر حسب وصیتش در آب روان غسل داده شد و سپس همراه با برپایى و راه اندازى دسته هاى بزرگ سینه زن تا حرم شهر رضوى تشییع گردید و در صحن عتیق، کنار ایوان عبّاسى به خاک سپرده شد. یکى از نکات آموزنده و زیباى روزهاى پایان حیات وى این بود که حتّى در زمان کسالت، همه شب تا بامداد بیدار مى ماند و گاهى شب با خود این دو بیت را زمزمه مى کرد:
زمانه بر سر جنگ است، یاعلى مددى *** کمک زغیر تو ننگ است، یا على مددى
گشاد کار دو عالم، به یک اشاره توست *** به کارها چه درنگ است، یا على مددى
او یک عمر عشق على(علیه السلام) در سر داشت و سرانجام با ذکر یا على مددى، جان به جان آفرین تسلیم کرد.
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان