عن ام البنین (علیها السلام): «أخبِرنی عَن أبِی عَبدالله الحُسَین، …أولادی وَمَن تَحتَ الخَضراء کُلُّهُم فداءُ لأبی عَبدِاللهِ الحُسین»

عن ام البنین (علیها السلام):

«أخبِرنی عَن أبِی عَبدالله الحُسَین، …أولادی وَمَن تَحتَ الخَضراء کُلُّهُم فداءُ لأبی عَبدِاللهِ الحُسین»

حضرت ام البنین (علیها السلام):

«از ابا عبدالله الحسین (ع) به من خبر بده! …فرزندانم و تمام کسانی که زیر آسمان کبودند، همه به فدای ابا عبدالله الحسین (ع) باد!»

(منتهی المقال، ج 2، ص 70؛ تذکره الشهداء، ص 443)

توضیح:

“بانوی وفا”

نام مبارک آن حضرت، "فاطمه" و کنیه شریفش، "ام‌البنین" است. پدر آن حضرت، "خرام بن خالد" و مادرش، "لیلی" دختر "شهید بن ابی‌عامر" است. امیرالؤمنین (ع) آن حضرت را به خاطر شجاعت و دیگر صفات والای اخلاقی‌اش به همسری برگزید. در پرتو این ازدواج مبارک، خداوند 4 پسر به او عنایت فرمود: قمر منیر بنی‌هاشم حضرت "ابوالفضل العباس" (ع)، "عبدالله"، "جعفر" و "عثمان" که جملگی در کربلا به شهادت رسیدند. وقتی که "بشیر"، خبر شهادت فرزندان "ام‌البنین" را در مدینه به او داد، آن حضرت جمله نورانی فوق را فرمود که ایمان و معرفت و عشق به امامت در آن موج می‌زند:

«تمام فرزندانم و تمام اهل زمین به فدای حسینم!»

"بشیر" گفت:

«قُتِلَ الحُسَین؛ حسین (ع) کشته شد».

در آن حال ام‌البنین روی خاک‌ها نشست، دو دست خویش را بر سر زد و فرمود:

«قَدْ قَطَّعتَ نِیاطَ قَلبی!

ای بشیر! با این خبر بند بند دلم را پاره‌ کردی!»

آن حضرت همه روزه به قبرستان بقیع می‌رفت و چنان جانسوز مرثیه می‌خواند که همه را به گریه می‌انداخت؛ حتی "مروان" با آن قساوت قلبش بر مرثیه‌خوانی "ام‌البنین" می‌گریست. تعظیم و بزرگداشت آن بانوی کرامت و توسل به آن مادر داغدیده از راه‌های تقرب به خداوند و امام زمان ارواحنافداه است.