24 آبان 1393, 13:55
كلمات كليدي : باخمرا، امام حسن، ابراهيم بن عبدالله، بدر الصغري
باخَمرا، قریه‌ای در عراق میان کوفه و واسط واقع بود. فاصلة آن به کوفه نزدیک‌تر، و در 16 یا 17 فرسخى شرق این شهر قرار داشت. امروزه موقعیت باخمرا را نمى‌توان دقیقاً تعیین کرد. این نام در زبان آرامى به معنای خم‌خانه است.
شهرت باخمرا به سبب جنگى است که در آنجا میان ابراهیم بن عبدالله از نوادگان امام حسن (علیه السلام)، و لشکر منصور خلیفه عباسى، روی داد و به «وقعه باخمری» معروف است. ابراهیم هم زمان با آغاز بنای بغداد توسط منصور در بصره قیام کرد و پس از بیعت گرفتن از مردم، بر شهر چیره شد و با فرستادن لشکریان و عاملان خود بر اهواز، فارس و واسط نیز استیلا یافت و پس از آن آهنگ کوفه کرد. در ذیقعدة 145 در باخمرا میان او و لشکر عباسى به سرکردگى عیسى بن موسى، جنگى سخت درگرفت. نخست پیروزی با سپاه ابراهیم بود، ولی با حمله مجدد گروهى از لشکریان عیسى، ابراهیم بر اثر اصابت تیری درگذشت و جمعى از یارانش در حدود400 تا 500 نفر که از زیدیه بودند، کشته شدند. بدین‌گونه، این نهضت علوی که اساس خلافت عباسى را سخت به مخاطره افکنده بود، درهم شکست.
برخى باخمرا را «بدر الصغری» خوانده‌اند. ابوحنیفه، امام حنفیان نیز که به پیوستن به قیام ابراهیم فتوا داده بود، کشته شدگان در باخمرا را با شهدای بدر برابر دانسته است. به این ترتیب، ابراهیم به «قتیل باخمرا» و «صاحب باخمرا» مشهور شد. دعبل خزاعى در قصیده تائیه معروف خود، به قبر ابراهیم در باخمرا اشاره دارد. قبر ابراهیم در سده 7قمری زیارتگاه مردم بوده است.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان