نتیجه شاکر نبودن عده ای و صبور بودن دیگری

وبال شدن نعمت

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام: إنّ اللَّهَ عَزَّوجلَّ أنعَمَ على‏ قَومٍ بالمَواهِبِ، فلَم يَشكُرُوا، فَصارَتْ علَيهِم وَبالًا، وابتَلى‏ قَوماً بالمَصائبِ فَصَبَرُوا، فَصارَتْ علَيهِم نِعمَةً. [1]

امام صادق عليه السلام: خداوند عزّوجلّ به مردمى نعمت داد، اما آنان شكرش را به جاى نياورند، و در نتيجه، آن نعمتها مايه وبال آنان شد. و مردمى را به مصيبتها گرفتار كرد، ليكن آنان صبر كردند و در نتيجه، آن مصائب به نعمت تبديل شد.

منابع:

1. الأمالي للصدوق: 379/ 479.