امام خمینی: هر روزی عاشورا و هر زمینی کربلاست
اشاره
همه اهتمام ائمه اطهار(ع) و در پی آن مراجع و فقیهان و عالمان دینی در توصیه مکرر به تداوم مراثی برای حضرت امام حسین(ع)، هدفی مقدس را تعقیب می‌کند که عبارت است از زنده ماندن اهداف و آرمان‌های نهضت عاشورا و تسری آثار ارزشمند آن در گستره زمان و در همه اعصار و در فکر و عمل مردم مسلمان.
حرکت تاریخی حضرت امام حسین(ع)، اعتراضی است علیه نظام‌های جور و حاکمان ستمگر که در لباس دین در می‌آیند و با قصد واژگون‌سازی معارف اصیل و قوانین جامع اسلامی که موجودیت آنان را به شدت به خطر می‌افکند، به بدعت‌‌گزاری در تعالیم و تحریف‌گری در مفاهیم و تغییر جهت تاریخ و همه چیز را به نفع خود و استمرار سیطره مرگبار خویش متحول کردن می‌پردازند.
اگر اوراق تاریخ را ورق بزنیم به وضوح می‌بینیم که در تمام مقاطع، حاکمان ستمگر علیه حماسه بزرگ عاشورا به مخالفت و مقابله برخاسته‌اند، چرا که اهداف نهضت حسینی و ارزش‌های والای نهفته در آن همچون جهاد، ظلم‌ستیزی، آزادگی، مقاومت، دفاع از حق، مقابله با مسخ مفاهیم اصیل دینی، ظلم ناپذیری، مبارزه با فریب و نیرنگ، و مقابله با مذهب‌سازی و فرقه‌گرایی و تبدیل خلافت اسلامی به سلطنت و پادشاهی، مطامع ضدبشری آنان را تهدید می‌کند و مبارزان و آزادگان را به گردهم می‌آورد و جبهه‌ای مقاوم و مبارز علیه سلطه جور و حاکمیت جائران در هر عصر و نسل تشکیل می‌دهد.
حضرت امام خمینی در رهنمودهای ذیل به این واقعیت نظر می‌گسترد که نهضت عاشورا باید در همه اعصار و از جمله عصر ما استمرار یابد، که هر روزی عاشورا و هر سرزمینی کربلا می‌باشد. امام خمینی معتقدند که انقلاب اسلامی ایران با همین الگوگیری از نهضت حسینی آغاز شد و به پیروزی رسید و این حرکت باید همیشه تداوم یابد.
حضرت سیدالشهداء سلام‌الله‌علیه به همه آموخت که در مقابل ظلم، در مقابل ستم، در مقابل حکومت جائر چه باید کرد. با اینکه از اول می‌دانست که در این راه که می‌رود راهی است که باید همه اصحاب خودش و خانواده خودش را فدا کند و این عزیزان اسلام را برای اسلام قربانی کند، لکن عاقبتش را هم می‌دانست... علاوه بر این، در طول تاریخ آموخت به همه که راه همین است. از قلت عدد نترسید، عدد کار پیش نمی‌برد، کیفیت اعداد، کیفیت جهاد اعداء مقابل اعداء، آن است که کار را پیش می‌برد. افراد ممکن است خیلی زیاد باشند لکن در کیفیت ناقص باشند یا پوچ. و افراد ممکن است کم باشند لکن در کیفیت توانا باشند و سرافراز.
امام مسلمین به ما آموخت که در حالی که ستمگر زمان بر مسلمین حکومت جابرانه می‌کند، در مقابل او اگر چه قوای شما ناهماهنگ باشد بپاخیزید و استنکار کنید، اگر کیان اسلام را در خطر دیدید، فداکاری کنید و خون نثار نمائید.
حضرت سیدالشهداء از کار خودش به ما تعلیم کرد که در میدان وضع باید چه جور باشد و در خارج میدان وضع چه جور باشد و باید آنهایی که اهل مبارزه مسلحانه هستند چه جور مبارزه بکنند و باید آنهائی که در پشت جبهه هستند چطور تبلیغ بکنند. کیفیت مبارزه را، کیفیت اینکه مبارزه بین یک جمعیت کم با جمعیت زیاد باید چطور باشد، کیفیت اینکه قیام در مقابل یک حکومت قلدری که همه جا را در دست دارد با یک عده معدود باید چطور باشد، اینها چیزهایی است که حضرت سیدالشهداء به ملت آموخته است و اهل بیت بزرگوار او و فرزند عالیمقدار او هم فهماند که بعد از اینکه آن مصیبت واقع شد باید چه کرد، باید تسلیم شد؟ باید تخفیف در مجاهده قائل شد؟ باید همانطوری که زینب سلام‌الله‌علیها در دنباله آن مصیبت بزرگی که "تصغر عنده المصائب" ایستاد و در مقابل کفر و در مقابل زندقه صحبت کرد و هر جا موقع شد، مطلب را بیان کرد و حضرت علی‌بن الحسین‌سلام‌الله‌علیه با آن حال نقاهت، آنطوری که شایسته است، تبلیغ کرد.
سیدالشهداء و اصحاب او و اهل‌بیت او آموختند تکلیف را، فداکاری در میدان، تبلیغ در خارج میدان. همان مقداری که فداکاری حضرت، ارزش پیش خدای تبارک و تعالی دارد و در پیشبرد نهضت حسین‌سلام‌الله علیه کمک کرده است، خطبه‌های حضر سجاد و حضرت زینب هم به همان مقدار یا قریب آن مقدار تاثیر داشته است. آنها به ما فهماندند که در مقابل جائر، در مقابل حکومت جور نباید زن‌ها بترسند و نباید مردها بترسند. در مقابل یزید، حضرت زینب (سلام‌الله علیها) ایستاد و آن را همچو تحقیر کرد که بنی‌امیه در عمرشان همچون تحقیری نشنیده بودند و صحبت‌هائی که در بین راه و در کوفه و در شام و اینها کردند و منبری که حضرت سجاد سلام‌الله علیه رفت و واضح کرد به اینکه قضیه، قضیه مقابله غیرحق با حق نیست. یعنی ما را بد معرفی کرده‌اند، سیدالشهداء را می‌خواستند معرفی کنند که یک آدمی است که در مقابل حکومت وقت، خلیفه رسول‌الله ایستاده است. حضرت سجاد این مطلب را در حضور جمع فاش کرد و حضرت زینب هم. تکلیف ماها را حضرت سیدالشهداء معلوم کرده است. در میدان جنگ از قلت عدد نترسید، از شهادت نترسید. هر مقدار که عظمت داشته باشد مقصود و ایده انسان به همان مقدار باید تحمل زحمت بکند.
امام حسین با عده کم همه چیزش را فدای اسلام کرد، مقابل یک امپراطوری بزرگ ایستاد و "نه" گفت.
در حالی که شهادت حضرت سیدالشهداء از همه خسارت‌ها بالاتر بود ولی چون او می‌دانست که چه می‌کند و کجا می‌رود و هدفش چیست، فداکاری کرد و شهید شد و ما هم باید روی آن فداکاری‌ها حساب کنیم که سیدالشهداء چه کرد و چه بساط ظلمی را به هم زد و ما هم چه کرده‌ایم؟
سیدالشهداء (سلام‌الله علیه) وقتی می‌بیند که یک حاکم ظالمی، جائری در بین مردم دارد حکومت می‌کند، تصریح می‌کند حضرت که اگر کسی ببیند که حاکم جائری در بین مردم حکومت می‌کند، ظلم دارد به مردم می‌کند باید مقابلش بایستد و جلوگیری کند هر قدر که می‌تواند با چند نفر با چندین نفر... مگر خون ما رنگین‌تر از خون سیدالشهداء است ما چرا بترسیم از اینکه خون بدهیم یا اینکه جان می‌دهیم؟ آن هم در ماجرای دفع سلطان جائری که می‌گفت مسلمانم مسلمانی یزید هم مثل مسلمانی شاه بود اگر بهتر نبود بدتر نبود لکن چون با ملت اینطور می‌کرد و مردی بود متعدی و ظالم و ملت را می‌خواست زیر بار اطاعت خودش بی‌جهت ببرد، سیدالشهداء لازم دید که سلطان جائر را سراغش برود ولو اینکه جان بدهد.
دستور است این، دستور عمل امام حسین سلام‌الله‌علیه، دستور است برای همه: "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا" دستور است به اینکه هر روز و در هر جا باید همان نهضت را ادامه بدهید ، همان برنامه را، امام حسین با عده کم همه چیزش را فدای اسلام کرد، مقابل یک امپراطوری بزرگ ایستاد و گفت هر روز باید در هر جا این محفوظ بماند.
این کلمه "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا" یک کلمه بزرگی است که اشتباهی از او می‌فهمند، آنها خیال می‌کنند که - یعنی آنها خیال می‌کنند که - یعنی هر روز باید گریه کرد لکه این محتوایش غیر از این است کربلا چه کرد، ارض کربلا در روز عاشورا چه نقشی را بازی کرد، همین زمین‌ها باید اینطور باشد، نقش کربلا این بود که (سیدالشهداء سلام‌الله علیه با چند نفر جنگ کرد، عدد معدود آمدند کربلا و ایستادند در مقابل ظلم یزید و در مقابل دولت جبار، در مقابل امپراطور زمان ایستادند و فداکاری کردند و کشته شدند، و لکن ظلم را قبول نکردند و شکست دادند یزید را) همه جا باید اینطور باشد و همه روز هم باید اینطور باشد، همه روز باید ملت ما این معنا را داشته باشد که امروز روز عاشورا است و ما باید مقابل ظلم بایستیم و همین جا هم کربلاست و باید نقش کربلا را ما پیاده کنیم، انحصار به یک زمین ندارد، انحصار به یک افراد نمی‌شود، قضیه کربلا منحصر به یک جمعیت هفتاد و جند نفری و یک زمین کربلا نبوده، همه زمین‌ها باید این نقش را ایفا کنند و همه روزها، غفلت نکنند ملت‌ها از اینکه باید همیشه مقابل ظلم بایستند.
... ناراحت و نگران نشوید، مضطرب نگردید، ترس و هراس را از خود دور کنید، شما پیرو پیشوایانی هستید که در برابر مصائب و فجایع صبر و استقامت کردند که آنچه ما امروز می‌بینیم نسبت به آن چیزی نیست. پیشوایان بزرگوار ما، حوادثی چون روز عاشورا و شب یازدهم محرم را پشت سر گداشته‌اند. و در راه دین خدا یک چنان مصائبی را تحمل کرده‌اند. شما امروز چه می‌گویید؟ از چه می‌ترسید؟ برای چه مضطربید؟ عیب است برای کسانی که ادعای پیروی از حضرت امیر (ع) و امام حسین(ع) را دارند در برابر این نوع اعمال رسوا و فضاحت آمیز دستگاه حاکمه خود را ببازند.
نهضت دوازده محرم و پانزده خرداد در مقابل کاخ ظلم شاه و اجانب به پیروی از نهضت مقدس حسینی چنان سازنده و کوبنده بود که مردانی مجاهد و فداکار تحویل جامعه داد که با تحرک و فداکاری روزگار را بر ستمکاران و خائنان سیاه نمودند و ملت بزرگ را چنان هشیار و متحرک و پیوسته کرد که خواب را از چشم بیگانه و بیگانه پرستان ربود و حوزه‌های علمیه و دانشگاه و بازارها را به صورت دژ مدافع از عدالتخواهی و از اسلام و مذهب مقدس در آورد.
* * *
امروز مطلب مهم است، از مهمانی است که جان باید پایش داد. همان مهمی است که سیدالشهداء جانش را داد برایش، همان مهمی است که پیغمبر اسلام بیست و سه سال زحمت برایش کشید، همان مهمی است که حضرت امیر سلام‌الله علیه هیجده ماه با معاویه جنگ کرد، در صورتی که معاویه دعوی اسلام می‌کرد و چه و چه، جنگش چه بود؟ برای اینکه یک سلطان جائر بود، برای اینکه یک دستگاه جائر بود، باید به زمینش بزند. آنقدر از اصحاب بزرگوارش را به کشتن داد، آنقدر از اینها را هم کشت، برای چه؟ برای اینکه اقامه حق بکند، اقامه عدل بکند.
- ما که از سیدالشهداء بالاتر نیستیم، آن وظیفه‌اش را عمل کرد، کشته هم شد!
- خاطره تلخ 17 شهریور 57 و خاطره تلخ روزهای بزرگی که بر امت گذشت، میوه شیرین سرنگونی کاخ‌های استبداد و استکبار و جایگزینی پرچم جمهوری عدل اسلامی را به بار آورد. مگر نه آن است که دستور آموزنده "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا" باید سرمشق امت اسلامی باشد. قیام همگانی در هر روز و در هر سرزمین عاشورا قیام عدالتخواهان با عددی قلیل و ایمانی و عشقی بزرگ در مقابل ستمگران کاخ نشین و مستکبران غارتگر بود، و دستور آن است که این برنامه سرلوحه زندگی امت در هر روز و در هر سرزمین باشد، روزهائی که بر ما گذشت عاشورای مکرر بود و میدانها و خیابان‌ها و کوی و برزنهایی که خون فرزندان اسلام در آن ریخت، کربلای مکرر و این دستور آموزنده تکلیفی است و مژده‌ای. تکلیف از آن جهت که مستضعفان اگر چه با عده‌ای قلیل علیه مستکبران، گر چه با ساز و برگ مجهیز و قدرت شیطانی عظیم، مامورند چونان سرور شهیدان قیام کنند. و مژده که شهیدان ما را در شمار شهیدان کربلا قرار داده است، و مژده که شهادت رمز پیروزی است. 17 شهریور مکرر عاشورا و میدان شهدا مکرر کربلا و شهدای ما مکرر شهدای کربلا و مخالفان ملت ما مکرر یزید و وابستگان او هستند. کربلا کاخ ستمگری را با خون در هم کوبید کربلای ما کاخ سلطنت شیطانی را فرو ریخت. اکنون وقت آن است که ما که وارثان این خون‌ها هستیم و بازماندگان جوانان و شهدای به خون خفته هستیم از پای ننشینیم تا فداکاری آنان را به ثمر برسانیم و با اراده مصمم و مشت محکم بقایای رژیم ستمکار و توطئه گران جیره خوار شرق و اغرب را در زیر پای شهدای فضیلت دفن کنیم. ملت عظیم الشان در سالروز شوم این فاجعه انفجار آمیزی که مصادف با 15 خرداد 42 بود با الهام از عاشورا آن قیام کوبنده را به بار آورد، اگر عاشورا و گرمی و شور انفجاری آن نبود، معلوم نبود چنین قیامی بدون سابقه و سازماندهی واقع می‌شد. واقعه عظیم عاشورا از 61 هجری تا خرداد 61 و از آن تا قیام عالمی بقیه‌الله ارواحنا المقدمه الفداء در هر مقطع انقلاب ساز است.
- الان هم می‌بینید که در جبهه‌ها وقتی که نشان می‌دهند آنها را، همه با عشق امام حسین است که دارند جبهه‌ها را گرم نگه می‌دارند.
- اکنون ملت ما دریافته است که "کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا" مجالس حال و دعای اینان شب عاشوراهای اصحاب سیدالشهداء را در دل زنده می‌کند.
- امام حسین علیه السلام با خون خود اسلام را زنده کرده شما به تبعیت از او انقلاب و اسلام را ضمانت نمایید.
ما در عین حالی که جوان‌های بسیار لایق خودمان را، مردان کاردان خودمان را از دست دادیم لکن آن چیزی که به دست آوردیم ارزشش بیشتر از این معانی است. آنی است که سیدالهشداء سلام‌الله علیه زن و فرزند خودش را فدای او کرده، آنی است که رسول‌الله صلی‌الله علیه و آله و سلم زندگانی خودش را در راه او صرف کرد و ائمه معصومین ما در راه او آنهمه رنج دیدند.