27 مهر 1396, 12:37
نویسنده : حضرت امام خمینی (ره)
ای عزیز!
ببین مولا در دعای کمیل در مناجات با خدای تعالی چه عرض می کند: انت تعلم ضعفی عن قلیل من بلاء الدنیا و عقوباتها تا آنکه می گوید: و هذا ما لاتقوم له السموات و الارض[1]این چه عذابی است که آسمان ها و زمین طاقت آن را ندارند و برای تو تهیه شده و باز تنبه نداری و روز به روز در نسیان و غفلت و خوابت افزوده می شود.
هان ای دل غافل ! از خواب برخیز و مهیای سفر آخرت شو فقو نودی فیکم بالرحیل[2] صدای رحیل و بانگ کوچ بلند است . عمال حضرت عزرائیل در کارند و تو را در هر آن به سوی عالم آخرت سوق می دهند و باز غافل و نادانی ... پس بدان که سفر خیلی پرخطر است و این نسیان و فراموشی که در ما است از مکائد نفس و شیطان است و این امیدها و آمال طولانی و دراز از دامهای بزرگ ابلیس و از مکائد نفس است .پس از این خواب برخیز و تیقظ[3] و تنبه پیدا کن . بدان که مسافری و دارای مقصدی .مقصد تو عالم دیگر است و تو را از این عالم خواهی نخواهی می برند. اگر تهیه سفر و زاد و راحله آن را دیدی ، در این سفر درمانده نشوی و در این سیر بیچاره نشوی ، والا فقیر و بیچاره و بی نوا گردی و خواهی رفت به سوی شقاوتی که سعادت ندارد، ذلتی که عزت ندارد، فقری که غنا دنبالش نیست ، عذابی که رحمت ندارد، آتشی که خاموشی پیدا نکند، فشاری که برطرف شدن ندارد حزن و اندوهی که خوشحالی درپی آن نیست ، حسرت واقعی و ندامتی که آخر ندارد[4].
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان