مقصد آفرینش

نویسنده: فیض کاشانی

بدان که حق‌تعالى خلایق را به جهت بندگى و فرمانبرى آفرید چنان که مى‌فرماید: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الاْءِنْسَ إِلاّ لِیَعْبُدُونِ »[1]؛ یعنى نیافریدم پریان و آدمیان را مگر از براى آن‌که بندگى کنند مرا. و بندگى به جهت آن است که هرکس به کمال لایق به حال خود برسد تا در عقبى به سعادت عظمى و فردوس اعلى فایز و بر منتهاى همت خود کامروا باشد؛ چنان که مى‌فرماید: «وَ لَکُمْ فیها ما تَشْتَهی أَنْفُسُکُمْ وَ لَکُمْ فیها ما تَدَّعُونَ»[2]؛ یعنى: و شما راست در بهشت هر چه بخواهد نفْس‌هاى شما و شما راست در بهشت آنچه را آرزو کنید. پس بر هر کس لازم و واجب است که از درِ بندگى در آید و چندان که تواند به سعى و مجاهده، اوامر و نواهى الهى را از روى طَوع[3] و رغبت امتثال نماید و به نور عبادت، شاهراه سعادت پیماید تا به مقصد اصلى آفرینش رسیده. بندگى ده روزه‌اش به آزادى ابدى گراید و تعب[4] ناپایدارش به راحت سرمدى[5] پیوندد و فرمانبرى جهان فانى‌اش به فرمانروایى و پادشاهى جهان باقى مبدّل گردد.