راز امکان عقلی و محدودیت های منطقی زبان

راز امکان عقلی و محدودیت های منطقی زبان شاخصه زبان عرفانی ، گذر از امکان عقلی و محدودیت های منطقی زبان است. در زبان صوفیانه ، متعلق شناخت عارفان از طریق زبان با علم و عقل تمایز می یابد. مولوی سخن خود را طوری ورای عقل و ذهن می داند. دکتر حمیدرضا سلیمانیان ، روز 29 آبان امسال در سخنرانی خود با عنوان زبان عرفانی در تاملات فلسفی و زبان شناسی با نگاه به مولانا در کنگره تحقیقات و نقد ادبی در آثار مولانا، ضمن بیان مطلب بالا گفت: در قرن بیستم بررسی و تحلیل فلسفی زبان رونق یافته و رویکردهای معرفت شناسانه و هستی شناسانه زیادی به آن شده است. عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تربت حیدریه افزود: جهان های ذهنی ما و عوامل فکری منطوی در هر یک از آنان متنوع اند و مناسبات و روابط و عبارات هر جهان ذهنی با جهان دیگر متفاوت است. وی اذعان کرد: ویتگنشتاین با نظریه "بازی های زبانی" به دنبال بیان تاکید بر ارتباط زبان با محیط حامل خود است. با این قاعده ویتگنشتاین در تحلیل زبان ، زبان عرفانی در بستر خود دارای عالمی مخصوص با اجزای مربوط به خود است. تجربه جهان از طریق حواس باطنی ، جهان درونی عارف را شکل می دهد، ادراک جهان ابتدا از طریق حواس پنج گانه و سپس جمع بندی و تجزیه داده هاست. برای عارف حس ، امری نازل است و در حوزه قلمرو و شهود تمایزهای ماهوی مطرح نیستند. حمیدرضا سلیمانیان اظهار کرد: شاخصه زبان عرفانی ، گذر از امکان عقلی و محدودیت های منطقی زبان است. در زبان صوفیانه ، متعلق شناخت عارفان از طریق زبان با علم و عقل تمایز می یابد. مولوی سخن خود را طوری ورای عقل و ذهن می داند. تجربه عرفانی غیرمنطقی و شخصی و عطاکردنی است. این محقق با اشاره به این که عارف براساس پیامبر درونی خود تصمیم می گیرد، گفت: عارف برخورد عاطفی با هستی می کند. در صورتی که علم با روش و نشانه های ارجاعی و دلالت های خود، محتوای عاطفی ندارد، ولی زبان عرفانی محتوای عاطفی و حبی دارد. عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تربت حیدریه افزود: تجربه عرفانی در اکنون زندگی می کند و به ساختارهای ذهنی منجمد تاریخی اعتنایی نمی کند. در لحظه حال زیستن و گذر از ماضی و مستقبل ، گذر از هشیاری است و این همان فرزند تجربه عارف است. "سلیمانیان" زبان را مجموعه ای از نشانه ها خواند و گفت : پایداری رابطه دال ها و مدلول ها ثابت نیستند و در وضعیت های مختلف ، تحول پیدا می کنند و مدلول ها نیز سیلان دارند. زبان طبیعی بیان تجربه های عرفی است ، ولی ساختار زبان طبیعی توان احصای محتوای تجربه عرفانی را ندارد و لفظ نارساست. زبان در عرفان بی قرار است. کنگره تحقیقات و نقد ادبی در آثار مولانا اواخر آبان ماه به همت دانشگاه علامه طباطبایی و انجمن حکمت و فلسفه ایران در تالار شهید عضدی دانشکده ادبیات و زبان های خارجه دانشگاه علامه طباطبایی برگزار شد.

روزنامه جام جم