24 آبان 1393, 14:5
كلمات كليدي : اهليت تمتّع، حمل، جنين، غايب مفقودالاثر، نكاح منقطع، خنثي، ارث
نویسنده : محمد حسين رامين
ارث در لغت به معنای انتقال غیر قراردادی چیزی، از شخص به دیگری است[1]و همچنین به معنای بقیه و باقیماندهی چیزی نیز میباشد.[2] در اصطلاح حقوقی مقصود از آن، انتقال مالکیت اموال میت، پس از فوت به ورّاث او میباشد.[3] قانونگذار در کلام خود کسی را که ارث میبرد وارث، و متوفی را مورّث، و اموال و دارائی متوفی در حین فوت وی را، ترکه مینامد.[4]
به موجب مادهی 1011 ق.م هرگاه کسی مدت نسبتاً طولانی در اقامتگاه خود حاضر نباشد و از او به هیچوجه خبری در دست نباشد، غایب مفقودالاثر نامیده میشود. قانونگذار احکام مربوط به ادارهی اموال چنین شخصی را در مواد 1011 الی 1030 ق.م و همچنین مواد 126 الی 161 ق.ا.ح بیان نموده است. لیکن در مورد ارث بردن چنین شخصی باید گفت، تا زمانی که حکم موت فرضی غایب، صادر نشده است، حیات وی استصحاب میشود، یعنی زنده فرض میشود و میتواند از مورّث خود ارث ببرد.[5]
به استناد مادهی 879 ق.م اگر میان ورثهی متوفی، غایب مفقودالاثری باشد، سهم الارث او باید، تا روشن شدن قطعی وضعیت وی، تأمین و حفظ گردد. در صورتی که محقق گردد غایب، قبل از مورّث مرده است، سهم او به سایر وراث بر میگردد و الا به خود او میرسد و در صورتی که معلوم شود پس از مرگ مورّث، مرده است، به ورثهی او خواهد رسید.[6]
به استناد مواد 151و 303 و 321 ق.ا.ح و 1012 ق.م، هرگاه بین ورثه متوفی، شخص غایبی باشد که قبلاً برای ادارهی اموال خود کسی را معین نکرده باشد و کسی هم نباشد که قانوناً حق تصدی اموال وی را داشته باشد، دادگاه برای او امینی معین کرده و سهمالارث غایب را به او می سپارد. بعد از صدور حکم موت فرضی غایب، یا معلوم شدن موت حقیقی یا زنده بودن وی، سمت امین زائل میشود. (م 135 ق.ا.ح)
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان