29 دی 1395, 6:39
در آستانه ميلاد با سعادت امام رضا (ع) قرار داريم، امام معصومي كه ما ايرانيان انس و الفت بسیاری با ايشان داريم و تا دلهايمان تنگ ميشود، تا مشكلات از همه طرف به ما هجوم ميآورند، تا بيماريها و ناملايمات زندگي را بر ما سخت ميگيرند راهي بارگاه ملكوتي ايشان ميشويم و در آن فضاي نوراني جاني دوباره ميگيريم و با اميدي مضاعف راهي ديار خود ميشويم. آنهايي كه معرفتشان از ما بيشتر است و حق امام و امامت را ميشناسند، فقط براي عرض حاجت رو بر آستان مقدس آن امام بزرگوار - كه سلام و صلوات خداوند متعال بر او باد - نميكنند. بلكه خود را موظف ميدانند هر فرصت كه دست ميدهد، براي عرض ادب و احترام به پابوسي امام رضا (ع) مشرف شوند. خلاصه هر كس به اندازه همت و معرفت خود از سفره نعمت وجود مطهر امام رضا (ع) بهره ميبرد. چقدر خوب است كه ما با شناخت سيره و فضايل ايشان، زيارتي از سر معرفت را تجربه كنيم و بدانيم كه به زيارت چه كسي ميرويم، خصوصيات ايشان را بهتر بشناسيم. در اين مجال به قسمتي از سيره رفتاري ايشان در چند زمينه مبتلابه جامعه امروز، ميپردازيم باشد كه عامل باشيم.
در طول تاريخ هميشه مردم در دو طبقه فقير و غني زيستهاند و خداوند متعال، وظيفه طبقه ثروتمند را رسيدگي به طبقه ضعيف قرار داده است. باید به امور مستمندان رسیدگی کرد و گره از مشکلات آنان گشود.امام رضا (ع) بسيار مراقب اين قشر آسيبپذير بودهاند و از هيچ كمكي به آنها دريغ نميكردهاند و كمكرساني به اين افراد را افتخار ميدانستند. امام رضا (ع) از پدر بزرگوارش نقل كرده است كه جدش امام جعفر بن محمد الصادق (ع) ميفرمود: وقتي كسي از من درخواستي دارد (و به من ابراز نياز ميكند) تلاش ميكنم در نخستين فرصت نياز او برطرف شود و من فرصت كمك به او را از دست ندهم.» (عيون اخبارالرضا عليه السلام، شيخ صدوق، ج 2، ص179). زماني كه حضرت در خراسان بودند، در روز عرفه تمام اموال خود را به فقرا انفاق کرد. «فضل بن سهل» به ایشان عرضه داشت: اين خسارت و زيان است. حضرت فرمود: «بلْ هُو الْمغْنمُ لا تعُدنّ مغْرماً ما ابْتغيت بِهِ أجْراً و كرما؛ بلكه مفيد و سودآور است. هرگز خسارت نشمار آنچه را كه به عنوان اجر (الهي) يا كرم و بخشش دادهاي.»(مناقب آل ابيطالب، زينالدين محمد بن علي بن شهر آشوب، ج 4، ص 390).
در عيون أخبار الرضا ـ به نقل از ابراهيم بن العباس ـ آمده است: «هرگز نديدم كه امام رضا (ع) به كسى سخن تندى بگويد، يا پيش از آنكه كسى سخنش تمام شود سخن او را قطع كند. اگر مىتوانست حاجت كسى را برآورد، هرگز او را دست خالى برنمىگرداند؛ هيچگاه در برابر كسى پاى خود را دراز نمى كرد و چنانچه كسى در حضور او نشسته بود، تكيه نمىكرد. هرگز نديدم كه به يكى از غلامان و خدمتكارانش ناسزا بگويد؛ هرگز نديدم كه آب دهان بيندازد يا هنگام خنديدن قهقهه سردهد، بلكه خندهاش تبسم بود. هرگاه سفرهاش را پهن مىكرد غلامان و خدمتكاران خود و حتى دربان [و ]مِهتر اسبان را با خود سر سفره مى نشاند.» (عيون أخبار الرضا: 2 / 184 / 7).
ابراهيم بن عباس گويد: امام رضا (ع) در هر سه روز قرآن را ختم مىکرد و مىفرمود: اگر بخواهم آن را در كمتر از سه روز هم مىتوانم تمام كنم ولكن از هيچ آيهاى نمىگذرم مگر اينكه در آن فكر و دقت مىكنم كه درباره چه موضوعى و در چه زمانى نازل شده است به همين خاطر قرآن را در مدت سه روز تمام مىكنم. (بحارالانوار 92: 204 ح 1).
اگر ما دم از ولايت و محبت امام رضا (ع) ميزنيم، بايد در زندگي ايشان مطالعه كنيم و بكوشيم اخلاقي رضوي داشته باشيم و فقط حاجت خواستن از آن امام بزرگوار، مودبانه نيست (هر چند امام رئوف ما، آنقدر بخشنده و كريم هستند كه هر زائري را به اندازه خود، بهرهمند كنند)، با اين حال اگر ما ايشان را مولاي خود ميدانيم بايد سيره ايشان را الگوي رفتاري خود قرار دهيم. امام سجاد (ع) فرمود: «الا و اِنّ أبْغـض النـّاسِ اِلـىا... ِ من يقْتدى بِسُنّةِ اِمامٍ و لايقْتدى بِأعمالِهِ»؛ هشدار كه منفورترين مردم نزد پرورگار، كسى است كه شيوه امامى را پيروى كند ولى از سيره عملى او پيروى ننمايد (الكافى، 8: 234، ح 312).
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان