25 اردیبهشت 1396, 4:10
افراد در دادن صدقه و انفاقات مالی، دارای چند نگاه و نيت هستند:
نوع اول تاجرانه است. عده ای که از پرداخت صدقه، چشم به برکتی دوخته اند که از پَسِ صدقه در مالشان حاصل می شود. يکی می دهند، تا دوتا به آنها برگردد.
نوع دوم، هوشمندانه و از سر ترس است. کسانی که در پرداخت صدقه، هدف دفع ضرر احتمالی دارند. پرداخت اين صدقه وقتی جدی می شود که احتمال ضرر محسوس تر شود. مصداق شايع آن، سفر و رانندگی در جاده است که تاکنون برای بسياری از نزديکان و آشنايان اتفاقات خطرناکی رقم زده و شايد برای ما هم...
نوع سوم، احساسی است، که فوران حسِ ترحمّ آدمی، انگيزه ای برای پرداخت صدقه می شود. مثلاً پس از صرف غذا در گرانترين رستوران و پرداخت مبالغ سنگين برای يک وعده غذا، در راه برگشت، اگر فقيری ديده شود، به شرط آنکه رنگ رخسارش از شدت گرسنگی کامل زرد شده باشد، شيشه ماشين به اندازه 5 سانت پائين می آيد و هزار تومان به او داده می شود تا بتواند امشب يک قرص نان خالی بخورد.
نوع چهارم، رياکارانه است. صدقه ای است که برای ابراز قدرت و ثروت هزينه می شود. برخی برای مانور قدرت در بين قشر فقيری که وی را می شناسند، به صدقه دادن رو میآورد تا بلکه شأن او را از آنچه هست، پله ای بالاتر گمان کنند. البته اين صدقه حتی خالی از ثواب است.
اما نوع پنجم، نگاه شريکانه است. کسانی هستند که نه دنبال برکت مال و دفع ضرر احتمالی هستند و نه فوران حس ترحم و هزينه برای قدرت، بلکه از اين رو که تنهاخوری را شايسته نمی دانند، بر خود وظيفه و واجب کردند که در پی هر لقمه ای که می خورند، با ديگری شريک باشند. باورشان اين است: «تا زمانی که گرسنه ای وجود دارد، سير خوردن حرام است.» چون خدای رحمان حکم کرده: «وفی اموالهم حق للسائل و المحروم»(ذاريات آيه ۱۹ ) و در اموال آنها حقّی برای سائل و محروم بود! خوشا به سعادتشان.
روزنامه كيهان، شماره 21564 به تاريخ 28/11/95، صفحه 8 (معارف)
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان