22 مرداد 1396, 0:31
کنار آمدن و کنترل استرس به شما کمک میکند تا احساس بهتر و شفاف تری نسبت به خودتان و اطراف تان داشته باشید. مخصوصاً زمانی که شغل پر استرسی دارید و فشارهای زیادی را در زندگی تحمل میکنید. پایین آمدن استرس میتواند به پایین آمدن فشار و قند خون منجر شود و اتفاقاً کنار آمدن با آن چندان سخت نیست. فقط کافی است زمانی که ذهنتان دچار استرس میشود (و البته چه بهتر و شایسته اینکه همیشه)، این نکات را به خاطر بیاورید.
یکی از راههای درمان سریع اندوه و اضطراب این است که دل فارغ و تهی شده را به سرعت با یاد و ذکر الهی پر کنیم؛ زیرا وقتی چیزی از ما گرفته میشود، به همان میزان یک منطقه فراغ و خالی در دل ما ایجاد میشود، که میبایست آن را پر کرد. از نظر قرآن بهترین چیزی که میتواند به سرعت آن منطقه فراغ و خالی را پر کند، یاد خدا و ذکر الهی است که آرامشبخش است. خداوند در آیه 10 سوره قصص میفرماید که دل مادر موسی (ع) فارغ و تهی شد و همین مسأله موجب تلاطم روحی و روانیاش شده به گونه ای که اگر خداوند نبود ممکن بود که مسأله مادر شدن را افشا کند و اسرار را هویدا سازد. اما خداوند دل او را با طناب و لنگر وحی و ذکر محکم و استوار ساخت و اجازه نداد آن اندوهی که بر جانش آمده و اضطرابی که بدان گرفتار شده باقی بماند بلکه آن را برطرف کرد. بنابراین یکی از مهمترین راههایی که میتواند آدمی را بر اضطرابها و استرسهای زندگی آرام و بر آن پیروز کند؛ یاد خدا است: ألَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبِ؛ با یاد خدا دل ها آرامش مییابد.[رعد، آیه 28]
همیشه پیشگیری بهتر از درمان است؛ بهترین راه پیشگیری که قرآن بیان میکند، تغییر در نگرش انسان به هستی و خود است. وقتی انسان نگرشی صحیح در این حوزهها داشته باشد، به طور طبیعی هیچ عاملی نمیتواند او را دچار اندوه و اضطراب کند. اگر انسانها بدانند که موجودی فقیر در ذات هستند و هیچ چیز در وجودشان یا بیرون از وجودشان مال آنها نیست، بلکه خودشان و همه هستی مال خداوند است؛ در این صورت دیگر برای خودشان، هیچ دارایی را فرض نمیکنند که بدان دلبسته و علاقه مند شوند و یا از دست دادن آن را امری غیرطبیعی بشمارند و سپس دل نگران شده و یا مضطرب از دست دادن باشند و یا آن که از دست دادن آن موجب اندوه شود؛ چرا که اینان وجود خودشان و همه داراییهای خودشان را از آن خداوند میدانند و خود را امانت داری بیش نمیدانند که پس از مدتی میبایست آن را به صاحب مال بازگردانند و امانت را ادا نمایند. اما وقتی انسان خود را مالک جان و چیزهای دیگر بداند و یا به دارایی که در اختیارش به عنوان امانت است، دلبسته و علاقه مند شود، هنگامی که آن امانت گرفته شود، این تعلقات و دلبستگیها او را همان طور که شاد کرده وقتی از دست میرود اندوهگین میسازد.
خداوند در قرآن میفرماید: «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَأَقَامُوا الصَّلاهَ وَآتَوُا الزَّکَاهَ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلا هُمْ یَحْزَنُونَ» [بقره/277] کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کردند و نماز برپا داشته و زکات داده اند، پاداش آنان نزد پروردگارشان برای آنان خواهد بود؛ و نه بیمی بر آنان است و نه اندوهگین میشوند. هرگاه امری بر پیامبر(ص) سخت میآمد به نماز میایستاد.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان