سلوك عارفانه: عدم اجتماع حب دنيا و حب خداوند در يك دل

برگرفته از: 1- رسائل بندگی، آيت الله شيخ مجتبی تهرانی، ص 215

(بدان اي سالک طريق حق!) خداوند به پيامبر اکرم (ص) خطاب مي کند: بر فرض محال اگر بنده اي نماز تمام آسمان ها و زمين را بخواند و به اندازه اهل آسمان و زمين روزه بگيرد، و مثل ملائکه غذا بخورد (غذاي ملائکه چيست؟ فرشتگان از غذاهای مادی مصرف نمی کنند، يعني بر فرض محال که چيزي از خوراکي و طعام دنيا استفاده نکند) و عريان باشد و اصلاً لباس به تن نکند (يعني هيچ استفاده از ابزار دنيايي نداشته باشد) سپس من در دل او يک ذره از حب دنياي ريشه دار ببينم، و ببينم که در دلش از رياست طلبي، شهرت طلبي، زيور و زينت هاي دنيوي و ... ذره اي در دل او وجود دارد، به هيچ وجه به قرب من نمي رسد، و اگر ذره اي هم به من محبت عرضي داشته باشد، آن را هم نابود مي کنم.

چون محبت ذاتي اين دل، وابسته به جاي ديگر است و به مرور زمان محبت تبعي را تغيير مي دهد.

چنين شخصي به قرب من نخواهد رسيد، چون من را دوست ندارد! محال است که دو حب ريشه دار در يک دل قرار گيرد. يک دل و دو هدف متضاد نمي توان داشت، مگر مي شود کسي دنيا را بخواهد و خدا را هم دوست داشته باشد؟ (بحارالانوار، ج 74، ص 30) (1)

روزنامه كيهان، شماره 21162 به تاريخ 29/6/94، صفحه 6 (معارف)