فرازهایی از سیره عبادی امام حسن (ع)

قدس آنلاین: دارا بودن سیره عبادی منحصر به فرد، یکی از ویژگی های ممتاز ائمه اطهار (ع) محسوب می گردد، به نحوی که می توان با تاسی از آن بزرگواران و بهره گیری از سیره آنان به تعالی روحی و معنوی دست یافت.

به گزارش قدس آنلاین، امام حسن (ع) در زمان خود عابدترین و پارساترین مردم بود و در همه‌ی حالات زبانشان به ذکر خداوند گویا و هرگاه به حج می رفتند، پیاده و گاهی پا برهنه رفته و می فرمودند: من از خدایم شرم می کنم که برای ملاقات با او پیاده به درگاهش نروم.

ایشان هرگاه به یاد مرگ و قبر و قیامت و گذشتن از صراط می افتادند آن چنان منقلب گردیده که صیحه زده و از حال می رفتند.

هنگامی که مشغول وضو گرفتن می شدند رنگشان زرد و در مورد علت آن بیان می داشتند: می‌دانید که می خواهم مهیای مناجات با چه کسی شوم؟ سزاوار است که بنده، هنگام مناجات با خداوند صاحب عرش و رب العزه چنین باشد.

امام مجتبی (ع) به هنگام نماز، بهترین لباس‌های خود را پوشیده و می فرمودند: خداوند زیباست و زیبایی‌ها را دوست دارد و ما را امر کرده است که به هنگام رفتن به مسجد زیبنده‌ترین لباس هایمان را برگیریم.

چون به طرف مسجد رهسپار می شدند و به در مسجد می رسیدند، سرشان را به طرف آسمان بلند کرده و می فرمودند: الهی ضیفک ببابک، یا محسن قد اتاک المسیی‌ء، فتجاوز عن قبیح ما عندی بجمیل ما عندک یا کریم؛ پروردگارا؛ مهمان تو به در خانه ‌ات آمده، ای نیکوکار! گنهکاری اینک به محضرت بار یافته، پس به لطف و کرمت از زشتی‌ها و گناهانم چشم بپوش، ای خدای کریم.

همچنین امام حسن مجتبی (ع) به هنگام قرائت قرآن، هرگاه به آیه ‌ی «یا ایها الذین امنوا» می رسید می فرمودند: لبیک اللهم لبیک؛ فرمانبردارم پروردگارا، فرمانبردارم.

منابع:

• علامه مجلسی، بحارالانوار، ج ۴۳: ۳۳۱.
• حسینی قمی، کرامات و مقامات عرفانی امام حسن مجتبی(ع): ۳۵-۳۶.