26 اردیبهشت 1396, 22:52
معامله منفقانه، معاملهای دو سَر بُرد است؛ چه نگاهی اخروی به آن داشته باشیم و چه دنیوی، چه امور معنوی هدفمان باشد و چه امور مادی. از نظر معنوی، روح گذشت و بخشش و فداکاری و نوع دوستی و برادری را در انفاق کننده پرورش میدهد و وسیله ای برای تکامل روحی و پرورش شخصیت اوست. و اما از نظر مادی امنیت اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی را در جامعه تضمین میکند. انفاق فاصله طبقاتی را کم میکند و خطراتی را که از این رهگذر متوجه افراد اجتماع میشود را از میان میبرد. پس با هر دو نگاه (معنوی و مادی) به نفع فرد و جامعه خواهد بود.
رسیدن به مقام نیکوکاران واقعی، شرایط زیادی دارد که یکی از آنها انفاق کردن از اموالی است که مورد علاقه انسان است، زیرا عشق و علاقه واقعی به خدا، و احترام به اصول انسانیت و اخلاق، آن گاه روشن میشود که انسان بر سر دوراهی قرار گیرد، در یک طرف مال و ثروت یا مقام منصبی قرار داشته باشد که مورد علاقه شدید اوست، و در طرف مقابل خدا و حقیقت و عواطفِ انسانی و نیکوکاری، اگر از اولی بخاطر دومی صرف نظر کرد معلوم میشود که در عشق و علاقه خود صادق است، و اگر تنها در این راه از موضوعات جزیی حاضر بود صرف نظر کند، معلوم میشود عشق و علاقه معنوی او نیز به همان پایه است و این مقیاسی است برای سنجش ایمان و شخصیت.(تفسیر نمونه، ج۴، ص ۳)
نیازمندان دو گروهند: گروهی آشکارا ابراز نیازمندی میکنند و از این کار احساس شرمندگی ندارند. اما گروهی از مؤمنین و حتی غیر مؤمنین هستند که در عین حالی که نیازمندند آنچنان رفتارشان در برخوردها خویشتندارانه و بزرگمنشانه است که حتی حاضر نیستند کسی بفهمد که آنها نیازمندند و به اصطلاح، صورت خود را با سیلی به هر طریقی که باشد سرخ نگه میدارند. پس باید کمی بیشتر دقت کرد. خطاب خداوند در قرآن این گونه است: «انفاق شما باید نسبت به کسانی باشد که از شدت خویشتنداری، افرادِ ناآگاه آنها را بینیاز میپندارند؛ اما آنها را از چهرههایشان میشناسی؛ و هرگز با اصرار چیزی از مردم نمیخواهند». (بقره/۲۷۳)
اگر من دست اهل خانه ای که در زمستان سخت نداری و خشونت طاقت فرسای فقر گرفتار شده و از فرط خویشتنداری دست نیاز به سوی کسی جز خداوند متعال دراز نمیکند را بگیرم و او را از این وضعیت که به سبب امتحان الهی درگیر آن شده است نجات دهم، مطمئناً اولین کسی خواهم بود که از این انفاق کریمانه سود خواهم برد و اولین صندوقچه، صندوقچه اعمال خودم خواهد بود که از طلای ناب انفاق و نیکی به دیگران پر خواهد شد. خداوند با جمله «و ما تنفقوا من خیر فَلِاَنفُسِکُم» «که منافع انفاق به خود شما بر میگردد» (بقره: ۲۷۲) یکی از اهداف متعالیِ انفاق کردن را نشانه میرود و به این وسیله انفاق کنندگان را تشویق به این عمل انسانی مینماید، مسلماً انسان هنگامی که بداند نتیجه کار او به خود او باز میگردد، بیشتر به آن کار علاقمند خواهد شد. (تفسیر نمونه، ج۲، ص۳۵۳)
بهار طبیعت نزدیک است و شکوفههای بهاری در حال جوانه زدن. جشن نیکوکاری فرصتی است برای اینکه حواسمان به اطرافمان باشد، به صورتهایی که با سیلی سرخ نگه داشته شده اما دست نیاز به سوی کسی دراز نمیکند. بکوشیم شکوفه لبخند و مهربانی و نوع دوستی را در طبق اخلاص گذاشته و برای هم نوعانمان به ارمغان ببریم.
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان