نویسنده: علی اسعدی
سفر به آسمان و آگاهی از عوالم پیچیده‌ی آن همواره از آرزوهای بشر بوده است، تا این که با اختراع فضاپیماها این امر میسر شد و دانشمندان با بخشی از این عوالم آشنا شدند. یکی از مسائلی که مورد جستجوی اندیشمندان بوده این که آیا حیات و زندگانی مخصوص کرهی زمین است یا در کرات دیگر نیز شرایط سکونت وجود داشته و موجوداتی زندگی می‌کنند؟
نتایج جدید علمی بیانگر این حقیقت است که شرایط حیات، منحصر به زمین نیست و در کرات دیگر نیز زیست موجودات صورت می‌گیرد، هر چند شیوه‌ی این زیست با زندگی برروی کرهی زمین تفاوت دارد.
جمعی از دانشمندان فلک‌شناس که "هرشل" از جمله‌ی آن‌هاست معتقدند: مجموع ستارگان ثابت و سیار، مسکونی می‌باشد و تجلیات اسرار آمیز حیات منحصر به زمین نیست، منتها شرایط حیات بر حسب انواع جاندارانی که در هر یک از کرات آسمانی زندگی می‌کنند متفاوت است.[1]
در گزارش دیگر به نقل از دانشمندان آمده است که: «تنها در کهکشان ما 600ستاره‌ی مسکونی وجود دارد و در این ستارگان تمدنی شبیه تمدن زمین دیده می‌شود و شاید ساکنین نیمی از این ستارگان از مردم کرهی زمین متمدن تر باشند.»[2]
در تحقیقی که با همکاری یکی از دانشمندان فضایی شوروی سابق و یکی از متخصصین فضایی آمریکا تحت عنوان «ما تنها نیستیم» تألیف و منتشر شد اعلام گردید که: «در کهکشان ما (کهکشانی که منظومه‌ی شمسی ما از اعضای آن محسوب می‌شود) دست کم هزار میلیون کرهی قابل زندگی موجود است.»[3]
اکنون نکوست به قرآن نظری افکنیم و دیدگاه قرآن را در این باره جویا شویم. با شگفتی فراوان، قرآن و روایات حکایت از وجود جنبندگانی در آسمان‌ها می‌کند و می‌فرماید:
« وَ مِنْ آیاتِهِ خَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَثَّ فیهِما مِنْ دابَّةٍ وَ هُوَ عَلى جَمْعِهِمْ إِذا یَشاءُ قَدیرٌ »
«از جمله نشانه‌های خداوند، آفرینش آسمان‌ها و زمین و جنبندگانی است که در آن‌ها پراکنده ساخته و او قدرت دارد هرگاه بخواهد همه را جمع آوری نماید». (شوری/ 29)
کلمه‌ی «دابه » به معنی «جنبندگان» و کلمه «فیهما» به وجود موجودات زنده در کرات دیگر تصریح می‌کند.[4]
علاوه بر این آیه، آیات دیگری از قرآن نیز به این حقیقت اشاره می‌کند: نظیر آیاتی که سخن از سجده و تسبیح جنبندگان و فرشتگان آسمان و زمین به میان می‌آورد، مانند:
«و لله یسجد ما فی السموات و ما فی الأرض من دابه و الملائکه و هم لا یستکبرون» (نحل/49)
و نیز «تسبح له السموات السبع و الأرض و من فیهن» (اسراء/44)
و آیات فراوان دیگر که ذکر آن‌ها به اطاله‌ی کلام می‌انجامد.[5]
در گفتار پیشوایان بزرگ اسلام نیز نمونه‌هایی که حاکی از این حقیقت است موجود می‌باشد. از جمله حضرت علی(ع) می‌فرماید:
«این ستارگان آسمان، شهرهایی همانند شهرهای زمین هستند که شهری با شهر دیگر با ستونی از نور مربوط است».[6]
پی نوشت:
-
[1] . دانش عصر فضا، حسین نوری، ص185
-
[2] . منبع پیشین، به نقل از اطلاعات، 7/7/1343
-
[3] . منبع پیشین، به نقل از دانستنی‌های جهان علم، ص227
-
[4] . قرآن و آخرین پیامبر، ص194
-
[5] . پژوهشی در اعجاز علمی قرآن، ص196
-
[6] . سفینة البحار، ج2، ص574، ذیل ماده‌ی «نجم»
روزنامه ی کیهان، یکشنبه، 6 شهریور 1384، سال شصت و چهارم،شماره ی 18317