13 مهر 1394, 13:51
سحرخیزی و تهجد
هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ
از یمن دعای شب و ورد سحری بود
نماز شب و سحرخیزی از چنان اهمیتی در رشد و تعالی و نیل به کمالات الهی و انسانی برخوردار است که مورد تاکید کتاب آسمانی، آموزه های نبوی، ائمه اطهار، بزرگان از علما و عرفا قرار گرفت.
مرحوم آیت الله حاج میرزا جواد ملکی تبریزی می نویسد:
استادم (ملا حسینقلی همدانی) به من فرمود: فقط متهجدان هستند که به مقاماتی نائل می گردند و غیر آنان به هیچ جایی نخواهند رسید.
خفتگان را خبر از زمزمه ی مرغ سحر
حیوان را خبر از عالم انسانی نیست
چنان که گذشت مرحوم مقدس اشرفی با درک مقامات معنوی و لذت طاعت و بندگی حق، مانند پدر بزرگوارش اهل ذکر و مناجات و دعا و عبادت و راز و نیاز شبانه بود.
مرحوم تنکابنی در توصیف حالات روحانی و کرامات و مقامات معنوی و همراه با تهجد و راز و نیاز شبانه و سحرخیزی او می نویسد:
او صاحب کرامات است و طریقه اش این است که از نصف شب تا صبح مشغول عبادت و تضرع و زاری و بی قراری و مناجات با حضرت باری و گریه از خوف حضرت قهاری و آن قدر بر سر و سینه می زند که صبح می شود، مانند شخص فاقه در نهایت نقاهت به نحوی می شود که هر که او را ببیند بپندارد که تازه از مرض برخاسته.
مرحوم تنکابنی سپس به ذکر و توصیف برخی از کرامات عارف واصل مرحوم حجه الاسلام اشرفی می پردازد.[30]
علی، علیه السلام، چه زیبا چهره ی چنین سحرخیزان خدا ترس را توصیف می کند: بیم خدا، آنان را لاغر و نحیف کرده است. بیننده می پندارد که بیمارند، در حالی که بیماری ندارند.[31]
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان