14 مهر 1394, 11:47
و اتّفاقاً تألیف این کتاب، در زمان حیات شیخ محمّدکاظم شیرازى، در سال (1348 هـ .ق.) نوشته شده است.
وى درباره مقام رفیع او مى نویسد:
او اینک (در سال 1347 هـ .ق.) یکى از بزرگترین مجتهدان و فقیهان روزگار ما است. از منظر زهد و تقوا جایگاه بس بلندى دارد. جمعى از عالمان و طلاّب حوزه نجف در مجلس درسش حاضر مى شوند. بسیار خوش بیان، داراى خطّ زیبا، تعامل اجتماعى او با مردم و طلاّب بسیار نیکو، در گفت و گو و مباحثه با دیگران با انصاف و نیک روش و داراى سیماى تابناکى بود. در مسائل علمى داراى دقّت فراوان بود، با طلاّب به گونه یک پدر برخورد مى کرد و داراى ذوق سالم بود.([18])
منبع:فرهیختگان تمدن شیعه
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان