13 دی 1396, 15:35
قال الصادق (ع) : «ثَلاثهٌ تُورِثُ المَحَبَّهَ : الدِّینُ و التَّواضِعُ والبَذلُ» (تحف العقول ، ابن شعبه حرانی ، ص704)
خدای تعالی در مقام بیان ویژگی‌های بندگان خود، تواضع را بعنوان یکی از امتیازات و خصائص آنها بر می‌شمارد:
« و عبادُ الرَّحمانِ الذّینَ یَمشُونَ علی الأرضِ هَوناً و إذا خاطَبَهُم الجاهِلونَ قالُوا سَلاماً »[1]
و بندگان خدای مهربان کسانی هستند که بر روی زمین با توا ضع و فروتنی راه می‌روند و هرگاه مردم جاهل آنها را مخاطب قرار دهند با سلام جواب می‌دهند.
نخستین صفتی که خداوند بندگان خاص خود را به آن وصف می‌کند آرامی و وقار در راه رفتن و نداشتن ژِست غرور آمیز است ؛ زیرا شیوه راه رفتن حاکی از خصلت‌های درونی انسان است. برخی از افراد چنان مغرور ومتکبرند که از شیوه راه رفتن آنها به خوبی می‌توان به غرور و نخوتشان پی برد.[2] کسی که متواضع باشد نه تنها مورد توجه و عنایت خداوند قرار می‌گیرد بلکه مردم نیز به دیده احترام و بزرگی به او نگاه می‌کنند و او را دوست می‌دارند.
حضرت علی (ع) می‌فرمایند:
« إنّکَ إذا تَواضَعتَ رَفَعَکَ اللهُ »[3]
بدرستی که هرگاه تواضع کنی خداوند تو را بالا می‌برد و بزرگ می‌کند.
انسان نباید فکر کند که با تواضع و فروتنی نسبت به برادران مؤمن خود چیزی را از دست می‌دهد و خود را کوچک کرده است. بلکه انسان باید تواضع و فروتنی در مقابل برادران مؤمن خود را وظیفه‌ی خود بداند. در احوالات پیامبر اسلام وارد شده است که مردی وارد مسجد شد در حالی که پیامبر (ص) تنها در مسجد نشسته بودند ، برخاستند و جا باز کردند و فرمودند : بفرمایید! آن مرد گفت : ای رسول خدا ! مکان وسعت دارد. پیامبر فرمودند : حق مسلمان بر مسلمان این است که وقتی دید مسلمانی می‌خواهد بنشیند برخیزد و متواضعانه او را احترام کند.[4]
کتابخانه هادی
پژوهه تبلیغ
ارتباطات دینی
اطلاع رسانی
فرهیختگان