مراتب علمى

مراتب علمى

آیت الله میرزاى شیرازى که در فتوا دادن خیلى محتاط بود مردم را در مسائل احتیاطى به میرزا حسین خلیلى ارجاع مى داد، ولى به شیخ محمد طه نجف اشاره نمى کرد. وقتى در این رابطه از میرزا سؤال شد، فرمود: از مرتبه علمى ایشان چیزى نمى شناسم. مدتى بعد شیخ طه نجف براى زیارت عسکریین(علیهما السلام) وارد سامراء شد و به مجلسى که میرزاى بزرگوار در آن بود، وارد شد.

اهل علم دور شیخ را گرفتند و در خواست تدریس کردند. شیخ هم پذیرفت و بر کرسى تدریس نشست و چون نابینا بود، متوجه حضور میرزا نشد. وى مسئله اى را مطرح و شروع به بررسى ابعاد آن کرد. میرزاى شیرازى از روش طرح بحث و احاطه وى بر آن و کیفیت حل علمى مسئله شگفت زده شد. جلسه دیگرى هم به این منوال برگزار شد و میرزاى شیرازى به مقام علمى وى اطمینان پیدا کرد و مردم را در احتیاطات به وى ارجاع داد.^[18]

شیخ محمد طه نجف چنان که از نظر تقوا سر آمد بود، در مراتب علمى نیز در اکثر فنون و علوم جامع بود. در ادبیات، رجال، حدیث، لغت تاریخ و اشعار عرب متبحر بود و در علم فقه، اصول حدیث و رجال برترى خاصى بر دیگران داشت. اجازه اجتهاد مراجع بزرگى چون میرزاى شیرازى شاهد این مدعاست.^[19]

نقل شده است وقتى شیخ جواد نجف در سال 1294ق در گذشت علماى عرب و عجم از جمله آیت الله سید مهدى قزوینى، شیخ میرزا لطف الله و شیخ ملا محمد ایروانى... در نجف اجتماع کردند و همه در نماز جماعت به شیخ محمد طه نجف اقتداء کردند آیت الله شیخ محمد حسن کاظمى هم در مسجد هندى به سید قزوینى امر کرد خطبه بخواند که به شیخ اقتداء کنید، چون وى افضل است.^[20]

منبع:فرهیختگان تمدن شیعه