بریم در خانه آقا ابا عبدالله(ع) عرض ادبی داشته باشیم. حبیب بن مظاهر، یکی از بهترین یاران ابا عبدالله علیه السلام بوده است. خدا قسمت کند کربلا که می روید؛ از در قبله وارد می شوید؛ دست چپ قبر جناب حبیب بن مظاهر دربان آقاست. هم در رفت، هم در برگشت، جناب حبیب را زیارت می کنید.

حبیب بن مظاهر را خواب دیدند گفتند: جناب حبیب! آیا آرزو داری دوباره به دنیا برگردی. فرموده بود: به خاطر دو چیز آرزو دارم به دنیا برگردم. اول اینکه دوست دارم به دنیا برگردم به تشنه ها آب بدهم دوم دوست دارم؛ به دنیا برگردم. بیایم مجلس روضه امام حسین(ع) شرکت کنم. وقتی امام زمان(عج) ظهور می کنند. به دیواره کعبه تکیه می دهند. میفرمایند: «أَنَا بَقِيَّةُ اللَّهِ (يَقُولُ اللَّهُ بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ»[1] بعد هم روضه جدشان ابا عبدالله(ع) را می خوانند. به سه تا مصیبت اشاره میکند. میفرماید: «الا یا اهل العالم ان جدی الحسین قتلوه عطشانا»[2] ای اهل عالم بدانید جدم حسین(ع) را با لب تشنه به شهادت رساندند. یعنی مصیبت عطش، مصیب بزرگی است. «الا یا اهل العالم ان جدی الحسین طرحوه عریانا»[3] کسی که شأنیت و شخصیت برجسته ای دارد در عرب می گویند: بدنش را برهنه نکنید. در معرض دید دیگران قرار ندهید. چه کردند با بدن ابا عبدالله امام زمان اشک می ریزد؛ روضه می خواند. مردم عالم جدم امام حسین(ع) بدنش را برهنه کردند؛ لباس هایش را به غارت بردند. «الا یا اهل العالم ان جدی الحسین سقفوه عدوانا»[4] ای اهل عالم بدن جدم ابا عبدالله(ع) را زیر سم اسب ها کردند.

«لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم علی لعنه الله علی القوم الظالمین وَ سَيَعْلَمُ الَّذينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ»[5]

حجة الاسلام و المسلمین فرحزاد