معاشرت با گنه‌کاران

فرزندم محمد! که خداوند زندگانی تو را مبارک گرداند و بر مقامات تو بیافزاید، بدان که مشکل‌ترین معاشرت، معاشرت با گنه‌کاران است، هر که باشند، در صورتی که به منظور أمر به معروف و نهی از منکر نباشد، زیرا انسان در معاشرت با ایشان باید أمر مولای خود را در پوشیده و آشکار رعایت نماید، و کمترین مرتبۀ آن این است که در دل و قلب خود از آنان که خداوند از ایشان غضبناک است تنفّر داشته باشد، و این کاری است بسیار سخت و دشوار، و به خدا قسم که بسیار بعید است که انسان دارای چنین حالتی بوده باشد خصوصاً اگر طرف معاشرت او دارای مقام و منصب و ریاست باشد و ایشان محتاج به او بوده باشد، و طرف هم حوائج او را برآورده و به او احسان نماید، در این حال چگونه برای او قلبی بماند که از چنین شخصی اعراض نموده و به خداوند توجه نماید، هیهات! هیهات! هرگز چنین نخواهد بود، و در این حال بیش از آن چه به او احسان نموده از دین و بندگی او نسبت به مولای حقیقی او فاسد و ضایع نموده است و بسیاری از حالات و اخلاق او را که برای آخرت او نافع است تغییر داده و از بین برده است.[1]

1- زدودن زنگار از دل بسی مشکل‌تر از حفاظت آن از غبار معاصی است لذا سالک کوی دوست باید از کسانی که دل وی را چرکین و لذت مناجات را از او می‌گیرند برحذر باشد.

2- اگر انسان نتواند خود را از گناه حفظ کند پس باید خود را در معرض آن قرار ندهد.

• [1] - منبع نامه: برنامه سعادت(ترجمه کشف المحجه لثمرة المهجه)؛ سید محمد باقر شهیدى گلپایگانى‌، تهران، مرتضوی، چاپ اول‌، ص118